Trinette

6i

Op de trap klonk ’n mannentred. Zeker Florent. Zonder zich te verroeren luisterde ze naar z’n bewegingen. Nou was-ie in z’n kamer, ’n Lucifer werd afgestreken! Cristi! Wat ’n dun beschot! .... ’n Laars bonsde op den vloer. Ze hoorde ’m z’n kleeren uittrekken. Knoopen kletterden op den stoel, ’t Bed kraakte, dreunde tegen ’t beschot. Ze giegelde zachtjes.... die dikke jongen ....

„Trinette!.. Hé, Trinette!” riep hij.

Ze gaf geen antwoord.

„Trinette, slaap je al?”

Weer zweeg ze.

Hij woelde in z’n bed, bromde iets onverstaanbaars.

’t Gaf haar ’n gevoel van gerustheid, dat ’n man daar lag. Ze zou anders schrikkelijk bang in ’t donker geweest zijn.

Langzaam, zonder geluid te maken, kleedde ze zich uit, keek koket in ’t spiegeltje, ’t Kaarslicht gaf ’n zachte tint aan de blanke, mollige armen, ’t mooie nekje, de rosachtige haren. Vreemd dat Florent twee passen verder sliep, ’t Begon haar te hinderen, dat ze zoo stil moest zijn, zonder ’nritse-ling van kleeren of ondergoed. Ontkleed, had ze geen slaap meer. Onrustig zette ze ’n stoel bij ’t raam, klom er op, keek nog eens naar buiten.

Door de reten van ’t venster blies ’n koele tocht, waaiend om de bloote schouders.

Zoo bleef ze staan, met alle warmte van haar jonge bloed hunkerend naar dat groote Brussel, geheimzinnig verborgen, sluimerend, zonder leven, als ’n reuzengedrocht, ergens neergekwakt, ’n dood lichaam, ’n ontzenuwde massa, onder de zwarte, sombere wolken.

Op de teenen loopend, blies ze eindelijk de kaars uit. In ’t donker liep ze tegen de tafel aan. ’t Bonsde. Er viel iets om. Ze hoorde Florent onder de dekens lachen. Snel schoot ze in bed.

„Trinette!... Hé!... Hu... Doe nou je mond open! ” ....

Ze had om niets ter wereld geantwoord.