Trinette

6o

’t Tricot stond hem prachtig, precies alsof ie naakt was. Zij lachte. En hij bleef vol enthousiasme doorslaan, tot ze op haar beurt al wat er voorgevallen was vertelde en haar reis in den spoorwagen. Dit interesseerde Janneke, die allemaal onnoozele vragen deed. Frans lei hem barsch ’t zwijgen op.

Men bleef tot tien uur gezellig bijeen. Toen nam men afscheid en wees tante aan Trinette haar kamertje, ’t Was ’n optrekje op den zolder.

„Florent slaapt hiernaast,” zei Madame Manson, op de andere deur wijzend.

’t Meisje bleef alleen. Flauw verlichtte de kaars de kleine kamer, waarin niets stond dan ’n bed en ’n waschtafel. Boven ’t ledikant hing ’n Maria-beeldje. Een dakraam was ’t eenige uitzicht.

Moe, ’t hoofd in de handen, ging ze zitten. Ze voelde zich loom. Al die indrukken waren te veel voor eén dag. Snakkend naar buitenlucht opende ze ’t venster.

Alles was donker.

Geen ster aan den hemel.

In de verte ’n paar verlichte woningen.

Droefgeestig bleef ze kijken, ’n Vage melancholie pijnigde haar. ’t Was alsof ze nog in Rochefort was, maar alleen, moederziel alleen. Dat maakte haar angstig. Ze schrikte van de eigen schaduw. De zwarte nacht prikkelde haar zenuwen. Huiverend sloot ze ’t raam, nam de kaars, keek in de kleerkast, onder ’t bed, onder de tafel. Ze had behoefte met iemand te babbelen, nam ’n blad papier uit ’t taschje en ’n potlood. Lang kauwde ze op ’t houtje, tot de kleine tandjes aardige, vinnige gaatjes geboord hadden. Ze kon de zinnen niet formuleeren. Telkens dwaalden de moeie gedachten af.

Buiten lag Brussel, ’t groote, schitterende, waarvan ze ’n glim gezien had, toen ze met oom uit ’t station was gekomen. Buiten lag % om haar, bij haar. Ze voelde de groote men-schenmassa .... Dan weer zag ze Juultje in ’t ledikantje, de groene oogen van Frans.... Ze wou 'm wel zien in z’n tricot-kleeding. Knap, raar moest-ie zoo zijn. Ze vergat haar brief.