Trinette

f

Madame Manson was bloedrood geworden.

.... „Bêtise” .... was ’t antwoord.

Jean scheen niets te merken. Zelden was hij thuis. Eiken morgen om vier uur ging hij naar de markt, kwam thuis, dutte ’n half uur, werkte op de buitens, of in zijn eigen tuin. De planten waren z’n lust. Met de zorg van ’n vader kon hij blad voor blad omkeeren, zorgvuldig luisjes verwijderen, dorre takken afknippen, bloemen begieten. Dan zat hij op den grond, diep gebukt, druk het mes hanteerend. In den druiventijd groeide hij mee met de groene vruchtjes, koesterde ze met z’n oog. Als hij bloemen of vruchten naar de markt had gereden, keek hij naar den leêgen wagen, met ’n verdriet, dat wat hij zoo zorgvuldig gekweekt had, in vreemde handen was overgegaan.

Florent was ’n dom, ruw wezen, die vol berekening zich in ’t kleine huishouden bewoog. Hij had er zich genesteld, warmpjes, had ’t goed. Trinette vond hem bij ’t lamplicht leelijk.

Na ’t avondeten ging Mad. Manson met haar nicht naar ’t buiten van David Greiner. ’t Was vlak bij. Een mooi heerenhuis in ’n fraai aangelegden tuin, waarin Trinette niemand zag. Toch klonken menschenstemmen uit ’n prieel.

Mad. Greiner lag in ’n causeuse.

„Is dat je nicht, madame Manson?”

„Jawel, madame.”

Nu kwam er ’n gesprek over huiselijke aangelegenheden.

Trinette moest op Jules passen en nog eens op Jules....

en nog eens — ’s avonds na achten was ze vrij. Jules was nu naar bed. ’t Was ’n dot, ’n engel, ’n schat, ’n juweel. De vorige kinderjuffrouw moest weggezonden worden, omdat ze Juultje sloeg. Of Trinette ’t kind eens wou zien in de kinderkamer.

Mevrouw ging voor, toonde ’t huis en de kamers, sloop op de teenen naar ’n ledikantje. Er lag ’n lekker, mollig kereltje in.

„Mon ange adorée,” zei de moeder in verrukking.