Trinette

52

omhelsde de zuster hartstochtelijk. Ze snikte achter ’t zakdoekje. Toen de trein ’t station binnenstoof nam de blinde ’t rosachtige hoofd tusschen de handen, betastte alle trekken, klemde zich aan Trinette vast.

. .. Romaine.... ’t Is tijd,” zei de moeder, hard.

Een oogenblik later was de trein buiten ’t gezicht.

*

* *

Jean liet z’n nicht rustig huilen.

In Jemelle hadden ze een kwartier oponthoud, kocht hij in z’n goedhartigheid, om haar te troosten, ’n pakje bonbons. Door haar tranen heen glimlachend, begon ze te knabbelen. Langzaam zakte ’t verdriet, ’t Was de eerste maal, dat ze in ^?n spoorcoupé zat. Koortsachtig-opgewonden keek ze om zich heen, drukte ’t wipneusje tegen de ruiten, zag half verbluft naar ’t voorbij-gedwarrel, ’t draaierig-krommen der velden, sloot vermoeid de oogen bij ’t monotoon wegschieten der ruw uitgehouwen rotsen.

Oom Jean was in gesprek met den eenigen reisgenoot. Trinette nam hem op. Hij w^Tas jong. ’t Gezicht was dik met ’n zinnelijken trek om de gevulde lippen. Een bruin puntbaardje en ’n kleine snor gaven aan ’t gelaat een eigenaardig-sprekende uitdrukking. De oogen glommen levendig, intelligent. Een flambard rustte op het borstelige, achteloos-opgestreken haar. De kleeding bewees welvaren, had ^?n zekere artistieke losheid.

Als Jean uit ’t raam keek rustte Gonne’s blik op Trinette, zoo, dat ’t haar hinderde, dat ze kleurde.

„Monsieur gaat ook naar Brussel?”

Ja.”

„Monsieur is artist?” Jean doelde op de schetsboeken, die naast den jongen man op de bank lagen.

„Statuaire ....”

„Aha .... beeldhouwer .... ’n mooi vak . . . .”

„Is dat uw dochter?”