Trinette

5i

„Wil u m’n brieven an moeder en Romaine voorlezen?” „Zeker, beste meid.”

„Als ’k geld verdien, zend ’k ’t over.”

„Goed, braaf zoo.”

„En ’k zal hard werken.”

„Braaf!  Maak dat je altijd met ’n gerust geweten

naar boven kunt kijken .... Da’s de hoofdzaak . . . Dag m’n kind

Als naar gewoonte lei hij de hand op haar hoofd en met vriendelijke blikken volgde hij haar.

Van de pastorie liep ze naar de beek. Ze wou de bekende plekjes nog ééns zien. Ze voelde zich sentimenteel. In ’n kinderachtig verlangen trok ze schoenen en kousen uit, plaste droomend in ’t water. In haar oogen was ’n hunkeren om die mooie omgeving dorstig* te drinken ; in zich op te nemen zonneschijn, groen.... alles in éen begeerlijke teug. Ze ademde diep op, snoof de zoete geurige lucht. Ze wreef zich ’t stroomend water over de voeten, riep fluisterend.... Frans!.. . Frans!, bewust dat ’t jodelgilletje niet zou klinken, tóch met ’n aandrag al de herinneringen aan de hier verleefde jeugd te voelen opwellen. Met weerzin ging ze eindelijk heen, omkijkend, glurend, de boomen betastend, den hemel bewonderend.

In den stal naast de steengroeven glipte ze binnen. Minette knabbelde aan de ruif, draaide den kop om bij 't knarsen van de deur. Trinette sloeg den arm om den nek van ’t beest, keek rond of niemand ’t zien kon, zoende dier tusschen de oogen.

Marianne had alles met bizondere zorg klaargemaakt. ’tWas alsof ze wou goedmaken de liefdelooze, harde houding van vroeger. Toch was ’t afscheid aan ’t station koel.

„Dag kind,” zei de moeder en de dochter gaf haar op iedere wang ’n zoen.

De aanraking der lippen was koud.

’t Gaf beiden ’n onaangenaam gevoel.

’t Waren twee vreemden, die elkander verlieten. Romaine