Trinette

48

meester. Hij schrikte toen hij ’t veranderd gezicht van Pierre zag, de tong kleefde aan z’n verhemelte; hij haastte zich naar beneden, waar hij met ’n lijkkleurig, benepen gezicht van de kamer naar ’t tuintje en van ’t tuintje naar de kamer bleef drentelen.

De begrafenis liep vlug af. Jean, Fontan, Cohu, de kameraads liepen achter de baar. ’t Heele dorp was op de been.

Zwijgende groepjes, met medelijdende gezichten overal langs den weg.

De mannen namen de hoeden af.

Mère Margrite lei haar breikous neer.

Madame Zu sloeg ’n kruis.

Voor ’t hotel Biron wachtte ’n open rijtuig met dames en heeren.

Nieuwsgierig praatten de vreemdelingen.

Ze vonden ’t wel interessant ’n dorpsbegrafenis bij te wonen.

Een nam den stoet door ’n binocle op.

En langzaam zette de pleizierwagen zich in beweging naar de grot van Han.

VIL

’t Was of Pierre’s dood ’n anderen geest in zijn huis gebracht had. Geen woord nog tusschen Marianne en Trinette voorgevallen.

^?t Was avond. In de huiskamer zaten ze stil, de weduwe, de kinderen, oom Jean.

„Zie je .... Adrienne heeft met me gesproken .... Je zult ’t nou wel niet breed krijgen .... ’k Wou Trinette meenemen ....”

„Wat mot ze in Brussel doen?”

„D’r eigen kost verdienen.”

„Ja ... ja . . . maar hoe?”