Trinette

47

kende puntjes, ook hemellichamen, ook levend .. . levend .. . levend...

Angstig keek Cohu naar boven.

Fontan wond zich op tot een paroxisme van drift.

. . . „Misselijke wereld! . . . Weer ’n weduwe ... twee wee-zen .... Drie nieuwe proletariërs!... . Die weezen zijn van jou .... arme donder in je bed ”

Verschrikt hield hij op. In de kamer dreunde ’n hevige slag. Wit als krijt keek Cohu om. Een der kaarsen was omgevallen.

„Fontan . . .fluisterde Cohu klappertandend .... „’k zag.... de hand van den dooje bewegen” ....

„Nonsens!”, gromde de ander barsch.

.... ,,’k zweer je ....”

Woedend keek de dweper z’n makker aan. Toen wendde hij zich korzelig van hem af, vloekend en hij sprak geen woord meer. Den heelen nacht waakte hij, volgden z’n oogen, ’t gewemel der sterren, terwijl Cohu op ’n stoel indommelde.

Om vijf uur kwam Marianne binnen. Ze deed versche koffie in den ketel, gluurde af en toe naar ’t bed. De mannen dronken. Zij knielde neer, bad, met ’n grenzenlooze moeheid in ’t hoofd, ’n onverschillige ontevredenheid. Op zijn teenen loopend snoot Cohu de kaarsen, zette zich weer neer. Zoo trof hen Jean Manson, die met den vroegtrein uit Brussel vertrokken, om tien uur te Rochefort aankwam.

Jean had ’n goedig voorkomen, iets sulligs. Z'n gelaatskleur was geelbleek als van ’n nierlijder. Een lange zwarte, goed-onderhouden baard omgaf ⁹1 gelijkmatig gelaat, waarin alleen groote, platte neus sterk afstak. De rug was gekromd door ’t vele bukken. Jean zag er verslagen uit. In den trein had hij gesuft en gedacht over de ellendige gebeurtenis, zich voorgenomen Marianne en de kinderen te troosten. Al die goede voornemens verdwenen als rook voor den wind bij 't binnentreden in de sterfkamer.

’n Kleinzielige angst voor den dood maakte zich van hem