Trinette

4i

Toen werd ’t buiten stil.

’t Liep Fontan koud over den rug. Hij veegde zich ’t klamme zweet van ’t voorhoofd. Vier bruine, ruwe kerels, gekleed in blauwe kielen met lange, witte voorschoten, droegen ’t lichaam binnen.

Nieuwsgierige koppen puilden in de deuropening, heel kort.

De dokter sloot de deur. Marianne bleef zitten. Romaine luisterde met ’n zenuwachtig trilling om de lippen, elk geluid huiverend opvangend.

De treden van de trap kraakten 'onder zware voeten. Pierre werd naar boven gedragen. Eerst nu herkreeg zijn vrouw haar wilskracht. Doodsbleek volgde ze de dragers, hielp mee den gekwetste te bed leggen.

Pascal was afschuwelijk verminkt.

De beide beenen waren verpletterd.

De ongelukkige lag bewusteloos. Op z’n wit gelaat tee-kende zich scherp de bruine vlek bij den rechter mondhoek, waar altijd z’n pijp bengelde.

Fontan zat half gebroken bij de tafel. Somber keek hij voor zich, terwijl hij zich de handen verbond, die hij bij de redding ontveld had.

Aandachtig onderzocht dokter Monier de gapende, bloedende wonden, die met beensplinters gevuld waren. De mannen om ’t bed, stonden met bleeke, verslagen gezichten.

Haastig noteerde de dokter iets op ’n blaadje van zijn receptenboekje, scheurde ’t uit, duwde een der dragers in de hand.

.... „Vlug, Cohu.... Naar ’t telegraafkantoor!”, zei hij opgewonden. Toen wendde hij zich tot Marianne.

.... „Madame Pascal.... da’s vreeselijk noodlottig ’t

Is verschrikkelijk.... Er is maar éen kleine kans op behoud ”

Bevende hing ze aan zijn lippen.

.... „Er is maar éen kans .... amputatie .... onmiddellijke amputatie.... ’k Heb mijn collega uit Jemelle ontboden... ’k moet.... de beenen afzetten ... .”