Trinette

39

En met ’n zware kropping in de keel zag Trinette ze instijgen. Bons! De deuren werden dichtgesmeten. Tante boog uit ’t portier.

Frans zat in ^?n anderen wagen.

Toen kreeg ze op eens ’n dwaas gevoel van meelijden met de vertrekkenden. Ze had willen roepen .... Blijf toch !. . .. Ga niet heen !.... ’t Regent zoo !.. . ’t Is zoo triestig, zoo nat!... Ga niet weg !....

De bel klonk, schril, hard. Langzaam kwam er beweging in ’t gevaarte.

.... „Frans !.... Frans !* ...., gilde ’t meisje, ’n Hoofd hing uit ’t raampje, ’n zakdoek wuifde. Sneller ging de trein. Stootende kreunen bulkte de locomotief. En de weg werd weer leeg, zwart, met de glinsterstrepen der rails.

Trinette huilde niet. ’t Kropte in haar keel, benauwend. Eerst thuis op haar kamer, bij ’t bed van Romaine, snikte ze ’t uit. De blinde zei niets, liet haar begaan, ’t Verdriet was te hartstochtelijk om lang te duren.

Een uur later was ’t bijna vergeten.

De zon brak door. Ze wipte uit, kocht snoepgoed bij Mère Margrite en toen ze ’t in haar eentje oppeuzelde, bekroop haar opnieuw ’n weelderig gevoel van onrustig jong leven.

Tegen den avond kwam ’t eenzame gevoel weer boven.

Ze dwaalde rond, verveelde zich.

Opstand en weerbarstigheid woelden in ’t hoofdje. Honderd besluiten nam ze en toch lei ze zich even besluiteloos te bed. Romaine sliep. Door ’t venster viel maneschijn naar binnen, met ’n heldere teekening der ruiten op den grond. Doodstil lag ze naast haar zuster, tot ze moe, met vage droomen, indutte.

Den volgenden morgen gebeurde er iets verschrikkelijks.

Pierre was vroeg uitgegaan.

In ’t kleine huishouden waren de vrouwen ijverig aan ’t