Trinette

3^

Vriendelijk-goedig sleepte z’n geluid door de kleine ruimte.

V.

Zondagmorgen.

’t Regende.

Tikkend, spichtig-nijdige kegels, kletsten druppels in groote, vuile plassen. Met korte rukken gierde de wind door de verlaten straat, dreef ’t water in ’n rimpelige, kartelige bor-reling. Overvulde goten klaterden op den weg, schoon schurend, wrijvend de ronde keien, dat bruine koppen als glim vlekken in de overstrooming op wipten.

’t Regende sterk.

Stralen vocht schoten schuin, schichtig weerkaatsend duizenden puntjes bleek wit, ’t daglicht, ’t Suisde als ’n gewaai van boomen, ’t tiktakte met ’n zacht murmelen, ’n stil, levenloos gegons. Van de dakpannen gleed water, in de gleuven zilverig krimpend, naar beneê. Rookwolkjes, verlept, vermoeid, walmden omhoog, opgeslurpt halverwegen door ’t plassende vocht.

Zacht klepte de kerkklok in de verte, ’n triestig gebim-bam, sufrig gedragen door de dikke, natte lucht.

Drie menschen over den weg.

Pierre liep te stappen, als naast z’n kar. Breed plaste ’t water onder z’n dikke zolen. Onder eén ouderwetsche, groene parapluie Marianne en Adrienne, hoog optrekkend ’t bovenkleed, dat slijkrige onderrokken, bespatte kousen, dikke kuiten zichtbaar. Ze gingen naar ’t station.

En de dorpsweg hernam zijn eenzaamheid.

Grijs van vocht, volbuikig van weerbarstigen damp, drukten de wolken op d’enkele huizen, ze in ’n tint wanhopig flets-zwart verdrinkend, ’n zwaarmoedige, sombere omfloersing. Van de boomen, glibberig, druipend, gleden vette vlokken. Langs de stammen siepelden vallen en stroompjes, die kronkelend, vlug als slangen, beneê zich vereenden, geluidloos neerglipten in de natte, zatte aarde.

Weer leven op den weg.