Trinette

34

met ’n stille melancholie zei ze, afgetrokken, ’n bizarre opwelling ....

„ Wat nou toch ’t leven is?” ... .

Uit den tuin klonk de schelle stem van Madame Pascal. „Trinette! .... Trinette!.... Romaine, waar is ze?” „Hier!” riep ’t meisje, ’t hoofd voorover buigend.

„Luilak je weer!.... Wil je deksels gauw ’t vaatwerk wasschen?” ....

„Schreeuw maar zoo niet!”....

Nijdig keerde Trinette zich om. Bij de deur stond ze aarzelend stil, smeekend met de mooie oogen:

„Neem me mee naar Brussel Toe, neem me mee.” ...

Toen tante beneden kwam, dampte de koffie op tafel. Versch boerenbrood in lange reepen, vulde den bruinen schotel. Pierre zat bij ’t raam. Bij de tafel Marianne en pastoor Barnier.

„Hé, Adrienne welkom,” zei de geestelijke vriendelijk: „ .... je ziet ’r best uit... . Maakt Jean ’t goed ?” „Manson .... jawel, best.”

„Dat doet me genoegen .... Je hebt ’t goed, niet?”

„De affaire gaat best... .”

„Veel klanten?”

„Manson bedient de buitens op Schaerbeek en Voluwe .... We houen twee knechts ....”

„Da’s ferm .... Als ’r nu nog ’n kleine Jean kwam....” ’n Bittere trek op ’t gezicht van Adrienne, ’n mengeling van verveling en minachting.

„D’r zal wel nooit ’n kleine Manson komen . . ..”

„Hoe wou je dat voorspellen, kind .... O dat ongeduld! ”____

„Ha ! ha ! ha ! .. . . ’t is mijn schuld niet! .... Ik wou graag .... dol graag.... affijn, laten we daarover niet verder praten.”

De pastoor knikte verlegen. Er dreigde ’n onaangename gaping in ’t gesprek.

„Waar is Romaine?”