Trinette

2 9

In den tuin spoelde Trinette vaatwerk.

„Trinette! *

„Dag tante!”

„Kom ’s even hier, Trinette!”

„Op uw kamer?”

Ja, kind!”

’t Meisje liet haar werk in den steek en kwam boven. Tante zat in ’n verslagen houding.

.... „Wat blieft u?”

.... ,/k Wor oud, kind.. . .”

„Ha, ha, ha!.... Maar tante!”

„Lach niet! .... ’k Heb grijs haar gevonden!”

„Is dat zóo erg?”

,/t Kan niet erger.... Nu zullen ’r wel meer zijn ... . wil j’s kijken?”

„Zeker .. . .”

Ijverig doorwoelde *t meisje ’t groote hoofd.

.... „’k Zie d’r geen ... .”

„Langzamer kijken .... Nou?.... Heb j’r een?”

„Ach kom .... ’t Was verbeelding!”

„Au! Au! .... Niet zoo trekken! . . . . versta je ’t haar opmaken?”

„Zoo’n beetje .... van achter opnemen?”

„Ja.... ^?n ziertje meer .links .... Zoo doe j’t goed Niet te zwaar anhalen! .... Je doet ’t heel handig Goed zoo!”

Druk weerde Trinette zich met kam en borstel. Tante volgde eerst alle bewegingen in den spiegel, sloot toen de oogen, die handenbeweging op ’t hoofd lekker vindend. Ze had zoo weer kunnen indommelen.

.. . .„Zeg, tante. ...”

Ja....”

„Is Brussel mooi?”. . . .

„Brussel.... Wat zeg je?.... Ja. ja  zeker.... ’k

kom niet dikwijls in de stad! ”____

„Waarom niet?”