Trinette

23

bijna nog dag. Verkoelend suisde de wind door de boomen, soms met ’n speelschen ruk takken en blaren in ’n wuivend gestoei opblazend, soms roerend ’t groen in ’n wiegende wipping.

Monotoon soesde lispelend gewrijf en geschuur, ’n vaag koor van niets. Beneden in ’t dal wasemde wittige damp over velden, als *n lichte rook, adem van monsterlong in koude lucht. Om de rotswanden, hoog in de wolken, gierden vogels, zwarte stippen.

Frans hield rechts aan.

Bij de beek, die weinig water hield, deed hij schoenen en kousen uit, waadde door ’t stroomend vocht, wierp zich aan den anderen oever in ’t hooge gras.

Daar bleef hij liggen, ’t hoofd op de handen gesteund, kijkend naar weg drijvende wolken, boven. Droombeelden doezelden voor z’n oog. Hij zag zich zelf bij Bonnat, in de

tent, gekleed in 'n vleeschkleurig tricot toejuichingen

van opgewonden publiek.... ’n worsteling.... ’n bloot lichaaam .... Z’n knie op ’n hijgende borst....

Midden in z’n mooiste droomerijen werd hij opgeschrikt door ’t roepen van zijn naam. Hij herkende de stem van Trinette. Tóch gaf hij geen antwoord, bleef achter ’t groen verscholen lachend kijken, ’t Meisje stond besluiteloos. Als Frans er was klonk altijd ’t bekende jodelgilletje, waarmee gidsen der grot elkander aanroepen. Teleurgesteld zette ze zich op den anderen over. Frans trok van plezier de grashalmen uit den grond, gluurde haar aan met oogen tintelend van pret.

Nu ging ze langzaam liggen, kauwend op ’n boomblad, richtte zich weer ongeduldig op, stak ’t eene been naar voren, trok treuzelend schoentjes en kousen uit, sloeg de rokken omhoog, als ’n dikken mantel, en slenterend doorwaadde ze ’t water op haar beurt. In ’t midden der bedding bleef ze staan, dol met ’t bloote been plassend, dat schuim en door strooming verbroken kringen om haar heen dwarrelden. Zoo zag ze er uit als ’n kleine watergodin, mystisch omhuld door