Trinette

19

hebben ze geleverd! .. . In ’t donker, beneden, als honden hebben ze geslaafd, gesjouwd.... beroerd, kapot.... d’r lichaam sloopend om ’n bloedgeld.... Nou staat ’t millioenen-gebouw • .. . ’t Steekt uit boven héél Brussel! . . . ’t Schatert > stom in de wolken, ’n lomp stuk misselijke weelde.... an iederen steen bloed van ’t volk.. .. Crénom ! .. . Hoe komen jullie an zoo’n spotnaam... ’n paleis! ’n paleis . .. van justitie! van justitie!. . . Laat ze werken, een jaar in de Borinage jullui rechters, jullui advocaten! Haha! Hahaha! .. .”

Nog lachte Fontan, toen de deur open werd gesmeten en een jonge man binnentrad.

„Aha,” zei Averino met ’n gevoel van verlichting.

Was Frans Bonnier.

Hij leek op zijn oom Pierre. Alleen was z’n haar blond, heel kortgeknipt en had hij groene, harde, onaangename oogen. Frans kon hoogstens 22 of 23 zijn. Breedgeschouderd, met iets bots in zijn gezicht, maakte hij den indruk van ’n driftig, ruw wezen, half mensch, half buldog.

Vluchtig groette hij madame Zu en Fontan_? ging dadelijk bij Averino aan ’t tafeltje.

„Een Faro voor meneer,” bestelde de Italiaan en de twee begonnen onmiddellijk fluisterend met elkander te praten. Vergeefs trachtten de anderen iets op te vangen.

„Heb j’r over nagedacht, Bonnier?”

„Ja, zie je, ’k ben wel geen vaste gids van de grot, maar in ’t drukke seizoen verdien ’k ’n aardigen duit.. .. ” „Jawel, jawel.”

,,’k Heb verduiveld veel lust in wat je me voorstelt, maar heb ik nou zekerheid, da’k niet na ’n paar maanden an den dijk wor gezet?”

„Zekerheid! Heeft ’n koopman zekerheid als hij een zaak begint?”

„Da’s waar.”

„Heeft ’n werkman zekerheid, dat z’n patroon altijd werk heeft?”

„Da’s ook waar.”