Trinette

ió

makende lacher met de vuist op de tafel sloeg en er schuddend uitstiet:

.... „Als Frans niet in de grot is . . . ha! ha! ha.. . . hangt-ie an d’r rokken . . . ha! ha! ha! ” . . .    *

Averino lachte flauwtjes mee.

. . . .„’t Is ’n sterke kerel, niet?”

. . . .„Sterk ? . . . van ijzer!”

„Dat dacht ik wel,... ’k heb ’m vanmorgen iets zien doen . . . Sapristi! . . . Goud waard! ”

„Hij licht Fontan op als ’n veer, met éen hand, nie-waar Fontan?” klonk de stem bij ’t buffet.

Fontan, de luidruchtige lacher, bevestigde ’t.

„Hij neemt ’n paar dozijn Brusselaars voor z’n rekening, ” giegelde hij, Pierre aanstootend.

Pascal nam de pijp uit zijn mond, grijnsde.

„Dat zal hij gauw genoeg kunnen probeeren,” merkte Averino koeltjes op, alsof hij de aardigheid niet begreep : „Frans Bonnier gaat naar Brussel. ...”

Uit ’t buffet klonken gedempte vloeken.

„Hé la-bas! Hé madame Zu,” grinnikte Fontan.

Madame Zu was opgestaan, hing met de gevulde vormen over ’t buffet.

„Gaat-ie naar Brussel?... Wat is dat nou voor kletspraat?”... „’k Geloof ’t bepaald, madame.”

„ Zoo, zoo, ” nijdig duwde ze de vuisten in de breede heupen... „gaat-ie naar Brussel, dat kleine manneke,” plotseling wond ze zich op, met een kleuring van ’t vette gezicht. . . „gaat-ie naar Brussel.... dat canalje.... dat sujet!” .. .

Nu deed Pierre voor ’t eerst den mond open . . .

,/k Zou met ’m meegaan, Zu,” .. . smoesde hij, droogjes. Fontan schaterde wéér luidruchtig, draaide van pret op z’n stoel.

Madame Zu keek valsch, ’n vette spin.

„Geef ’m liever Trinette mee.. . . die loopt-ie toch na as ’n hond!...”

Driftig lei Pierre zijn pijp neer.