Trinette

„Dien jongen van vanmorgen?”

»Ja.”

„Blijf niet lang uit. . . . ’k Ben alleen zoo angstig.”

„Au revoir, mignonne!”

Hij kuste haar, zette zijn glimmenden hoed op, ging naar buiten.

Geurig dampten de rookwolkjes der sigaar om zijn hoofd, ’t Middageten had hem uitstekend gesmaakt. Neuriënde, opgewekt door den tafelwijn, ging hij over den straatweg, aarzelde _ten trad toen een klein, onaanzienlijk estaminet binnen.

Er was ’n ondraaglijke hitte, nog onaangenamer door een stinkenden tabakwalm, die in vette wolken over de tafeltjes hing. Op den warmen zomermiddag, stond in ’t vertrekje een rood-gloeiende potkachèl waarop een roodaarden pot, die ’n pruttelend geluid van kleine uitbarstingen kreunde. De ruimte diende voor herberg en woonkamer. Naast de kachel bengelde ’n spiegel, door de hitte uitgeloopen, alleen nog met een wazige plek, boven. Op de lijst van dit sieraad lag een kam verward in een klit haren. De wanden van het vertrek waren groezelig, berookt, hier en daar versierd met platen, heilige dingen voorgesteld hebbend, nu eene vieze mengeling van weggeteerde kleuren. In ’t buffet te midden van smerige karaffen, stoffige flesschen, hing een gekruisigde Jezus met één been. ’t Andere lag naast ’n bak met lepels op de middelste plank. Drie vervelooze tafels, ’n aantal matte stoelen, stonden of leunden op den met zand bestrooiden, goren vloer.

Bij het buffet zat een slordige vrouw, ingepakt in ’n flets jakje, zonder korset, en ’n vettigen zwarten rok. Vanboven leek ze even dik en log als van onder.

Aan een der tafels in luie, vadsige houdingen twee mannen.

Bij ’t binnenkomen van den vreemdeling, richtten zich de zes oogen half-verwonderd, half-wantrouwendopden indringer.

„Is Frans nog niet hier, madame?” vroeg Averino, aan de solide massa in ’t buffet.