Trinette

13

„Cristi.... harder bijten.... Ha! Ha! Ha!” Ze gierde ’t uit om de wanhopige pogingen der blinde.

II.

De meeste gasten van ’t hotel Biron waren na ’t diner in het tuintje of op hun kamers.

Voor ’t groote venster aan de straat zaten alleen nog een heer en dame.

In het vreemdelingenboek stonden ze ingeschreven als Averino en echtgenoote; ’t beroep stond er bij: Agence d’Artistes, Bruxelles.

Averino was kort, gezet, met ’n sterk Italiaansch type.

Kleine, sluwe oogjes schitterden onder borstelige, zwarte wenkbrauwen.

De heele gelaatsuitdrukking had iets geslepens, kruiperigs.

Het vrouwtje naast hem moest een française zijn. Ze zag er allerliefst uit, met ’n kinderlijke onschuldigheid over zich, die nóg sterker uitkwam door het antipathieke voorkomen van haar metgezel.

„ Adèle, mio.. ., heb je je geamuseerd?”

„’t Was charmant. . .. ’n heerlijk dagje . ... als ’k morgen weer in ’t huishouden ben, zal ’k telkens an de grot denken... ’t Boudoir de Proserpine! ... de Salle du Dôme .... verruk-lijk ! . ... We hadden er eerder heen moeten gaan, Bennie ...”

„Dat mankeerde,” zei hij lachend, een tellende beweging met de vingers makend.

Met zijn hand in de hare, bleef ze droomerig naar buiten kijken.

....„Hoe de kinderen 't maken?.... Leopold, Blanche, Jeanne. . . M’n heerlijke Blancheke !.. 't is hier mooi, Bennie . . . zoo stil !. . .. Heb je ooit zoo’n stilte gehoord?. .. .”

„Mag ik je nu alleen laten, petite femme?”

Pruilend keek ze op.

„Moet je uit?”

„Eén oogenblik .... iemand spreken.”