Trinette

Zwijgend begon de blinde te ruimen.

„Ben je vèr weg geweest?”

„Halfweg.... tot an de Kromming.”

„Heb je vader gezien?”

„Nee.”

„Frans?”

„Nee ... . zanik niet 1”

„Wees nou niet zoo nijdig... .”

„Laat me met rust!”

Romaine wreef de tafel.

Trinette kauwde op de ulevel, die in kleverige draden tus-schen haar tanden plakte.

En op eens begon ze te huilen, om een medelijden dat ze met zich zelf kreeg, een vreemd medelijden, waarvoor ze geen woorden had.

„Trini! .... waarom doe je dat nou?”

„Raak me niet an. . .. ’k wou da ’k dood was!..”

„Kom nou ! . .. kom nou! ...”

Als ’n beeld van zachtheid, streelde ze de roode haren. ,/k Haat jullui allemaal... . ’k zal d’r nog eens ranselen.... Maal ’k om m’n leven! Maal ’k d’r om!. . .”

„Toe nou!....”

,,’k Loop weg! . . .. Victorine is ook weggeloopen ! . . . . ’k wil niet meer eten ., . . ’k honger me dood ! .. .”

„Malle meid ! . . . Groot kind!”

„’k Wou dat ze stikte!. . . .”

„Trinette! ”

Schokkend met ’t lichaan, als in wilde stuiptrekkingen, lag ze over ’t kozijn.

Zacht sprak Romaine.

En ’t leed bedaarde, snel als ’t gekomen was.

Plotseling omhelsde ze de blinde onstuimig; ze hielp mee aan ’t opmaken van ⁵t bed, veerde de kussens op, stopte de dekens weg. Lachend babbelden ze met elkander, schaterden om ’n onhebbelijke ulevel, die als ’n dikke, lijmerige prop in Romaine’s mond kleefde.