Trinette

IO

terugkwam, lag Romaine huilend op den grond. Trinette kreeg een paar oorvegen, maar Romaine bleef kniezen en hangelen, soms luid gillend als men haar aanraakte. Na een week werd dokter Monier geroepen, die na een kort onderzoek een armbreuk constateerde. Gebroken lid werd gezet, maar behield eene stijfheid. Marianne ranselde Trinette af, na ’t vertrek van den dokter, hardvochtig. Waarschijnlijk was Romaine gevallen. De moeder zag er een mishandeling in, voedde een hevigen wrok, een nijdige bitterheid, telkens als ze de moeielijke bewegingen der blinde oplette.

’t Drong zich langzamerhand als iets héél natuurlijks aan haar op, dat ’t gezonde kind geen bizondere verzorging noodig had. Al haar doen concentreerde zich om Romaine. Ze bewaakte ’t hulpelooze wezentje als ’n kleinood, liet Trinette, „de gezonde Trinette”, aan haar lot over, buiten stoeien met de dorpskinderen. Aan tafel kreeg de blinde de beste brokken, keek Trinette afgunstig toe. In haar onnoozelheid begon ⁹1 oudste kind zich blindheid toe te wenschen in een zucht naar vertroeteling en liefde. Toch hield Trinette dolveel van ’t jongere zusje en Romaine was nooit gelukkiger dan bij Trinette. Dikwijls voer Marianne uit, als ze het tweetal bijeen vond en snauwde ze in een opwelling van haar moederlijke jaloerschheid :

.. . „ Allez . . . hoepel op!... Je zoudt haar wel heelemaal willen breken .... Allez! Marsch! ’k vertrouw je niet.... Alle roojen zijn valsch!.. . Kom maar hier, Romaine.... snoesje, hartje... Je mot niet bij haar kruipen .... Ze heeft je arm kapot gemaakt.. . Pak me eens, m o n petit tr ésor!” . ..

Opmerkelijk was Pascal. Voor ’t blinde kind had hij een zekeren angst, een onuitgesproken schuwheid. Maakte Marianne ’t te bont met Trinette, dan beet hij stomp op zijn pijp, tot hij korzelig rookwolken uitdampte en grimmig vloekte...

„Nom de Domme.. .. Is ’t genog?”

In de eerste huwelijksjaren, hield Pierre ’s avonds Trinette, Marianna de blinde op den schoot.