Trinette

Marianne haatte Pierre al de eerste maanden van hun huwelijk. Ze voelde zich boven hem, toen ze hem begon te doorzien. Zijn grove, harde, zinnelijke natuur was in scherp contrast met haar stille ingetogenheid. Ze had in ’t hotelleven, te midden van rijke vreemdelingen, ’n verlangen gekregen naar een betere omgeving, naar een meer verfijnd levensgenot. Ze dweepte met blanke handen, met helder witte nagels. De luxe had vage ideeën in haar gewekt. Pierre met zijn lucht van de groote stad, zijn vermoeid uiterlijk was toen een attractie. De geruchten van zijn losbandig leven, van zijn gezwalk in de hoofdstad hadden hem een romantiek waasje gegeven. Hij lachte om de kleinheid van Rochefort, draaide zijn militaire snorren blufferig op, bracht verschillende stadsmanieren mee, die hem nader tot Marianne brachten. Ze nam hem. Bij hun eersten twist hief hij de hand tegen haar op, een oorveeg in drift. Van af dat oogenblik kende ze hem, stond hij voor haar in zijn ruwe naaktheid.

Bij de geboorte van Trinette herleefde ze. Ze ging heele-maal in ’t kind op, kon ’t uren lang in verrukking in de armen wiegen, ’t op ’t heele bloote lichaampje met grenzen-loozen hartstocht zoenen. Pierre keek er bij toe met een dikken glimlach, met een groote verwondering om zijn vaderschap van zoo’n gezond, krachtig kind. Eén ding hinderde Marianne: Trinette leek op den vader: ’tzelfde rosachtige bruine haar, dezelfde oogen. En de heele opbruisende, dartelende gezondheid van de kleine ergerde haar soms, als een indruisching tegen haar eigen, stille, kalme wezen.

Bij Romaine’s geboorte was de dood boven ’t kraambed. Toen Marianne ’t tweede kind zag — eerst na veel dagen — doorgolfde haar een wanhopige ontzetting.. . Romaine was blind. De moeder had ’t ongelukkige schepseltje uit de armen der buurvrouw genomen, ’t warm tot zich getrokken, in een groot gevoel van ellende gesnikt, somber, angstig. Haar tranen waren als een hunkerende bede om vergiffenis op de oogleden van ’t wichtje neergedrupt.

Pierre was dien avond op zijn teenen naar ’t bed van