Trinette

1

7

ferm opgepast, zóó dat hij ’t tot sergeant bracht. Toen werd 't regiment carabiniers naar Brussel verplaatst. Brussel was zijn ongeluk. De „mooie” Pierre kreeg ’t zoo druk met de vrouwen, dat hij zijn dienst begon te verwaarloozen. lederen avond belandde hij in de Rue des Bouchers, trakteerde chanteuses, maakte verteringen en werd op een goeden morgen als dronken gerapporteerd. Een week later bleef hij een nacht zonder verlof uit de kazerne weg, werd gedegradeerd, verloor de mooie strepen, waarop hij zoo trotsch was.

Als gewoon soldaat daalde Pierre lager en lager. De knappe jonge sergeant met ’t frissche, gezonde uiterlijk, had iets dierlijks over zich gekregen, ’t voorkomen van ’n abruti. ’t Groote vierkante hoofd werd nog hoekiger van vorm, met een hinderlijke uitpuiling der jukbeenderen, een neerhangen der dikke, zinnelijke onderlip. lederen Zondagavond kon men den carabinier Pierre Pascal met een lid der zwakkere sekse in ^?t Bois de la Cambre zien wandelen en telkens was ’t een andere Dulcinea, wier hart hij veroverd had. Lang „aan de rokken te hangel en” van eene zelfde schoonheid, zooals hij ^?t noemde, was hem onmogelijk. Daartoe was hij te vermoeid, te geblaseerd. Viermaal gedurende zijn diensttijd maakte hij met ’t militaire hospitaal kennis — gevolg van zijn uitspattingen — zoodat, toen hij eindelijk in zijn geboorteplaats Rochefort terugkeerde, de „mooie” Pierre nog slechts ’n verwaterde editie, ’n schim van zichzelf was. Toch nam hij Marianne, de kamermeid van een der hotels, voor zich in. Ze was ’n stille, bleeke meid, met een vernis van beschaving door den omgang met vreemde logeergasten. De grootste drijfveer, waarom Pierre haar trouwde, was zeker ’n spaarpot, dikbuikig van fooien. Bij de huwelijksinzegening bromde pastoor Barnier veel over de zedelijkheid in de maatschappij; twee maanden na die plechtigheid kwam Trinette op de wereld, ^?n mooi, levendig, bewegelijk kind. Een jaar later werd een tweede meisje geboren, Romaine. Daarbij bleef het.