Trinette

6

„Heb j’r al gezien, Trinette?”

„Wie?”

„Adrienne.”

„Adrienne.. .. welke Adrienne ?”

„Je tante . . . domoor.”

„Tante Adrienne? ... Is ze hier? . .. Wanneer? Waar heb je d’r gezien ?”

„Ze is een half uur gelejen met den trein mee gekomen . . . Ze ziet er best uit. . . Kijk, dat zal ’n verrassing zijn, hè?” „Adieu, mère Margrite!”....

Vlug, als geëlectriseerd, vloog ze heen, murmelend die

enkele woorden de tante uit Brussel tante Adrienne____

Als een wervelwind kwam ze ’t huisje binnenstormen. Aan tafel zat tante naast moeder en Romaine.

„Tante Adri! . . .. tante . ..!”

„Mon Dieu .... de kleine Trinette! .. . Mon Dieu, ze is ’n vrouw geworden! ... Pas op, kreukel m’n muts niet zoo.. .

Genoeg, genoeg, gekke meid! Wel wel!... Ben jij Trinette____

Je kondt haast ’n vrijer hebben!” . ..

„Waar kom je vandaan?” vroeg de moeder bits.

„Van buiten.”

„Dat begrijp ik wel, kwaje rakker! Hou je me voorden gek?. .. Waar heb je gezeten?”

„Buiten . .. ’k heb gehaakt.”

„Je hebt buiten niet te haken ... Je bent ’n, je bent ’n...” ze hield zich toornig in, wendde zich toen heftig tot haar zuster... „Ze is ’n nagel an m’n doodkist, die daar! . . . ’t Is ’n kwaje. . . Ze helpt me in m’n graf! ...”

„Kom, kom,” suste Adrienne.

... „’k Kan geen huis met haar houen!. . . Waarom laat je me met Romaine alleen? Ben je weer an ’t ravotten geweest? .... Trek je kousen en schoenen an, crénom!”

Pierre Pascal was in de loting gevallen, had in ’t begin