Trinette

5

begroeid, bruin van oudheid; gekerfde, neergekwakte reuzenkristallen.

Trinette liep den weg af, schaduw zoekend in de smalle strook, gespaard door de brandende zon.

In ’t dorp was ’t stil. De staat lag wit-puffend van warmte. Alleen uit de geopende vensters van hotel Biron gonsde een verward leven van stemmen, glazengerinkel, bordengerammel, gekras van vorken en messen. De vreemdelingen zaten na het bezoek aan de grot, aan tafel. Verlangend keek Trinette naar binnen. Ijverzucht en haat tegen die weelderig levende, goed-doorvoede menschen gloeiden in haar. Ze stampte met den kleinen voet, spuwde voor ’t venster .... Cristi! . . .. Die rijkaards !. . . . geld wegsmijten... , méér op een dag dan thuis in een maand . . . Aha! . . . zij wou niet arm blijven .. . Rochefort, ’n kerkhof!... Ze wou heen .... heen ! ... En ze tuurde naar binnen, naar ’t helder witte tafelkleed, de ontkurkte flesschen, de bloemen, de fruitschalen, de dampende schotels . . . Cristi! Cristi! . .. En er kwam een groote verbazing over haar, toen een dikke vreemdeling, met liooge boorden en puntige bakkebaarden weigerde van een der schotels te nemen.... Verbeel je, weigeren! .... Zij zou niets weigeren, alles eten, alles tot ze er ziek van werd.... O dat mooie middelstuk op tafel, die toren van lekkers !

. . .„Allez! Hup! .. . Kijk ’t eten niet van de borden!” Nijdig sloeg de kelner met zijn servet, smeet het raam dicht.

Een blik vol haat wierp ze hem toe.

. . .„Bougre!”

Dat was haar geliefkoosd scheldwoord.

.. .„Bougre!” ... en ze ging ’t dorp in. Achter een muur verscholen, opende zij haar jakje, haar onderlijfje, stak de hand achter ’t hemd, haalde ’t geldstuk te voorschijn. Niemand zag ’t. De munt was heelemaal warm geworden en ze lachte om ’t kringetje, dat ze op haar lijf voelde. Haastig knoopte ze de kleeren dicht, ongeduldig, en trad binnen bij Mère Margrite.

Ze liet ’t geldstuk rammelen, terwijl de winkelierster de ulevellen in een zakje pakte.