Duczika

„Je zal je toch wel ’ns meer hebben laten pakken?”

„Hou u op?”

,,’k Heb je laatst met 'p jongen in ’t Grünewald gezien...”

„Dan heb u je vergist...”

Ze moest zich bedwingen, om ’m geen kwaadaardigen afhap te geven.

„Voor eiken zoen, die je me cadeau doet, krijg je 'n Mark... Hoor je niet?... Me huishoudster heeft wel ’ns meer meissies bij me binnengelaten... Nog wel jongere as jij... En nog banger as jij... Maar as ze eenmaal in d’r hemmetje stonden...”

„As vader u hoorde, zou-ie net zoo misselijk van u worden as ik!”, viel ze ’m met ’n kleur van woede in de rede: ,,’k zeg ’t, hoor!”

„Dat doe je niet”, sarde hij, zeker van z’n zaak,

„Nou, dat zal je zien!”, dreigde ze net zoo doorzichtig-bevreesd als Ginzeltje straks doorzichtig-leep was geweest.

„Je doet ’t werachtig niet, Wanda’tje”, knikte hij plezierig-stellig: „en daar hoef ik niet eens je woord op te vragen, wat?...”

Weer was-ie aan de andere zij van 't hekje, weer was-ie op *t punt den bultenaar te vergeten.

„Ga u weg!”, zei ze razend-angstig: „toe ga nou weg...”

Dat had ze ’m honderd maal kunnen vragen — maar op de trap klotsten de stalen hoeven van Nathan Stief, en de telefoonschel ging over.

Kalm, zakelijk, of ’r niets was gebeurd, duwde Semmy 't hekdeurtje toe, en riep „Hallo, ja Lubinsky!” in de gehoorbuis, terwijl ’t meisje en de buitendeur beloerend. Dan, bol-lawaaiïg, schreeuwde-ie „Nee! Verkeerd angesloten!”, en in denzelfden toon, de buis in den haak nijdassend, nam-ie Nathan, om zich ’n houding te geven, en om Wanda te toonen hoeveel lak ie an ’r gedreig had, te grazen:... „Waar blijf-ie?... Most de tabak eerst geplukt worden?... Hebbie voor elleke sigaar ’n minuut noodig!... Bij God, ’n slak ken ’t niet langzamer!”

De glunderlach bij ’t zien van z’n dochter sloeg op Nathan’s gezicht aan flarden. Zoo zon, zoo winter: soms wist je niet of je an Lubinsky haring of kuit had!

„Dat komt”, verklaarde-ie met luidloos bewerende lippen en handen: „omdat hier vlak voor ’t huis ’n paard op hol sloeg, en omdat...”

„Hou op met je smoesies!”, zei Lubinsky, alweer goedig-

72