Duczika

„Waarom niet? Dat hoef je toch niet an je vader te zeggen, wat?”

,,’k Heb voor vader geen geheimen...”

„Zoo, zoo”, zei-ie langzaam en moeilijk — 'r witte tanden, 'r mondje, 'r bloote hals, 't nerveuze gehijg van ’r jonge borsten, 'r heuplijn, 'r miniatuur-voeten wonden ’m zoo op, dat z'n tong leek te dorren: „zoo, zoo! Heb je ’m dan verteld, hoe we — samen — jij en ik — in de auto — of ben je dat weer vergeten? — ge — gevrejen hebben... Nou?... Nou dan!”

„Toe, meneer, hou op met die akelige, vieze praatjes! 'k Zou me wel schamen an vader te zeggen, hoe schandalig u toen...” „Ik?... Ikke? Wat heb ik dan...?”

„Dat weet 'k niemeer...

„As je 't dan niet weet, schatje, wat hebbie je dan te schamen? Hè?... Is-ie goed, hè?"

Zwijgend, eiken voetstap in 't trappenhuis beluisterend, keek ze naar de vierkante, doorrimpelde, opwippende neuzen van z’n schoenen achter de spijlen van 't hek.

Hij, met de knip van 't deurtje spelend, of-ie weer naar 'r toe zou komen, gaf *t niet op — jammer, dat Nathan niet meer boodschappen te doen had.

„Hebbie je onderlijfie uitgelaten, Wanda'tje?”

„Nee, meneer...”

„O — o — dat dacht 'k zoo...”

„Dan dacht u verkeerd...”

„Zoo — zoo...”, lachte hij, r niet met ’t brandend oog loslatend: „hebbie vanmorgen gebaad, dat je ’r zoo frisch uitziet?” „Nee!”

„Nee?... Nee?... Waarom niet?”

„Omdat we thuis geen bad hebben...”

„Zoo... zoo... Da’s jammer... Dan most je bij mij, wat? Ik heb 'n bad, waar we met z’n drieën in kennen... En — en ik droog je wel af, hahaha!”

„Dank u wel, hoor!”, zei ze vinnig: ,,'k wasch me net zoo lief nooit!”

„Zoo”, praatte-ie schor, en even, bij 't tikken van *t wekkerklokje, bleef ’t stil. Ze had zich half afgedraaid, om 't loeren van 't oog kwijt te raken — hij, nu-ie niet handtastelijk durfde worden, begon 'r met kleverig-geniepige woorden te bevuilen. „Kom-ie Zondag?”

„Vraag 't an vader!”

71