Duczika

dat ’t kon: „ga zitten... Kom ’r in! Heb-ie ’m niet op de trap ontmoet?”

„Nee,” zei ze, achter 't hekje blijvend en ’t krantepakje onrustig in de handen knijpend.

't Liefst was ze de trap afgehold. Ze wist wat ’r wachtte, als ze met m alleen bleef — en dat ze zich niet bij Nathan kon beklagen.

„Zoo, zoo,” smoezelde hij, dicht op ’t hek, en lacherig driest fixeerde-ie ’r: „ben je zoo vlug na boven geklommen, Wan-da’tje, dat je je adem kwijt ben, en ’n paar bellefleurtjes heb gekregen, om in te bijten?”

„Ja, meneer,” antwoordde ze, om wat te antwoorden.

„En krijg ik geen hand?... Nou?... Hè?... ’k Heb je toch in geen maanden gezien — na onze rijtoer!... Hè?... Wil je niet?”

„’k Doe ’t toch al,” zei ze, ’m met weerzin ’r hand toestekend.

En daar had je ’t dadelijk weer, of-ie r op geloerd had, *t vrijpostig ’r blooten onderarm bestreelen. Ze rilde als ze 'm ankeek, als ze z’n klamme vingers voelde, z’n hideuzen mond met de goudspitsjes zag. Zenuwachtig poogde ze ’r hand los te trekken — lief-goedig hield-ie *r vast.

„Ben jij boos op me, Wanda’tje?” vroeg-ie, met z’n wijsvinger in ’r zij piekend.

„Nee,” praatte ze gejaagd, en zich nu stelliger, onverwachter losrukkend, week ze tegen *t houten beschot: ,,’k ben niet boos, maar ’k hou daar niet van!”

„Van wat niet? Van wat niet?”, vroeg-ie nog eens, en voor de tweede maal piekte-ie ’r op dezelfde plek.

„Toe, laat dat nou!” soebatte ze: „u doet zoo raar als vader ’r niet bij is...”

„Als vader 'r niét bij is?” spotte-ie ’r met bedoeling na — dan ’r niet meer aanrakend, beloerde-ie met ’t bijtend-venijnige oog ’t mager-bloot halsje en de stippeltjes vleesch, die de a jour bewerkte, witte blouse, nu ze in ’t zonlicht stond, door liet schemeren. Fel was-ie op meisjes van dien leeftijd, fel op de reebruine oogen van juist dat kind, dat van ’r moeder ’n schuldig-zinnelijk gezichtje met haast perverse trekken geërfd had. Mooi was ze niet, mooi kon ze met ’r uitwippende sleutelbeenen, *r bruinig halsvel, ’r dunne armen niet zijn, maar ze had oogen, prachtig-troebele oogen, die je ophitsten en ’n wel bleeken, maar sappigen mond met klater-witte, egale tandjes.

69