Duczika

acceptformulier, dat Nathan met zeldzaam mooi gecalligrapheerde rondschriftletters uit had geschreven.

Met voorzichtige slofstapjes, om de heeren in ’t kantoor niet te hinderen — soms wachtte-ie halve uren — drentelde Ginzel tot aan 't haveloos spinragvenster, dat, drie-hoog, op de „Stadt-bahn” uitkeek. ’r Passeerden juist twee grijs-vuile, langzaam opstommelende treinen. De wagondaken, met de zwart-gesmookte luchtkokers, schoven futteloos aan mekander voorbij. De witte stoomslieren der locomotieven floepten klapwiekend naar de open plaats van 'n fabriek, waar kleuterkisten op karren werden geladen. De huizen, de muren, de kozijnen, de spoorwegbalustrade, ’t fabrieksterrein — alles was roet-goor, oud, verweerd, en ’t smijdig zomerzonnetje, dat jong-montere glansgeulen groef, als de achterzij-baksteenkolossen geen schaduwen norschten, had 'r leut in 't groezel-verlepte nog meer te ontredderen.

Geeuwend — hij had geen nachtrust gehad, zóó gesappeld dat-ie z'n duim aan de haarstrengen stuk had gehaald — zette de barbier zich in een van de twaalf voorbeeldige „clubsessel”, die de een of andere meubelmaker beleend moest hebben, en verkneuterde zich aan 't godgezegend zitje en de veelheid der roerende goederen, waarop Semmy Lubinsky geld schoot. Naast mekaar, elk met ’n ander inventariscijfer, elk vermoedelijk van *n ander eigenaar, omdat de nummering met te wilde, onmoti-veerbare sprongen uiteenliep, lummelden gelakte en eikenhouten pianos, sommige nieuw, andere zwakjes beschadigd. Iets verder stonden massieve, bont-opgedirkte buffetten, eetkamer-ameuble-menten, kompleete „Herrenzimmer”, en weer verder, achter gesloten houten hekken, had je enorme stapels koopmansgoederen. Semmy Lubinsky 6 Comp. deden en gros. Voor den kleinen man had je prutsfirma’s en 't „Königliche Leihamt” met z’n ongehoorde concurrentie van maar twaalf procent in 't jaar — voor den benarden middenstand, winkeliers, voor mannen-van-eer en particulieren, die snel en „diskreet” geholpen wilden worden, en die als ze geen erfenis te wachten waren of geen soliede borgen konden stellen, ’r niet tegen opzagen hun meubilair tijdelijk naar de tegen brand- en waterschade verzekerde zolders van 't „Lombard- und Lagerhaus” te doen verhuizen — voor die in-de-knel zittenden nam Semmy Lubinsky coulant de belangen waar. Coulant, streng-reëel. Omdat de wet ’t opleggen van woekerrente verbood, en je met de twaalf procent van 't „Königliche Leihamt” je kosten niet dekte, betaalden de klanten van de

63