Duczika

tingeltangel, die ’n zijlokaal als „wijna fdeeling” in had gericht, die echte „damesworstelwedstrijden” organiseerde en behalve verplichte consumtie ook ’n verplicht programma ä twintig Pfennig eischte, niet op, omdat Semmy Lubinsky van den gezonden stelregel uitging, dat je niemand moest laten blijken dat je ’m noodig had, derhalve niet te scheutig met loonsverhooging dee — èn omdat ’t z’n dierbaarste eerzucht was z’n rechtlijvig dochtertje Wanda 'n „opvoeding” te geven. Als-ie had kunnen vermoeden, dat Semmy Lubinsky z’n bochel voor geen goud miste, dat de eenoogige patroon ’r heilig in geloofde, dat de aanwezigheid van den bultenaar naast de brandkast, de waarde van ’n talisman bezat, zou-ie misschien zulke eischen gesteld hebben, dat-ie z’n avonduren vrij had gekregen. Maar dat liet Semmy niet merken...

Arthur Fritz Ginzel van ’t „Atelier-voor-moderne-haarwerken”, Laurie’s buurman, beklom de steenen, uitgeloopen treden, rond de goederenlift, stapte de ijzeren deur met ’t opschrift: „Lage r-und Speicherraum des Lombard- und Lagerhauses” voorbij, en schelde aan de tweede ijzeren deur, met de vervelooze letters: „Eingang zum Comptoir. Bitte zu klingeln. Geschäftszeit von 9—6”. Dat aanschellen was wel onnoodig, omdat de deur meestal aanstond, maar Semmy Lubinsky kon als de hel uitvaren, als-ie ’t vergat en-ie zelf in ’t prikkelbaar humeur was, om ’r aan te denken.

Nathan Stief dee open.

„Morgen”, zei de barbier.

Nathan knikte, wees naar de tusschendeur van de ruime zolders, waar Semmy zich gewoonlijk liet scheren, om door geen „beter” bezoek gestoord te worden •— en klom weer wijdbeens op *t krukje achter den lessenaar.

’r Was bezoek. Bij ’t ouwerwetsch schrijfbureau van den patroon, ’n bureau met openkleppende, volgestopte vakken, waarin Nathan alleen in gevallen van opperste forcemajeure mocht morrelen, zat ’n prima-gel^eed heer met panama-hoed, witte handschoenen en nieuwe souspieds, die zich bij ’t openscharnieren der deur onrustig, bevreesd hier gezien te worden, omkeerde.

„Mijn baardschrapper”, zei Semmy Lubinsky, de honneurs waarnemend, en zonder verder van den kleinen, schralen, geel-bleeken barbier notitie te nemen, vervolgde-ie met ’n voor ’t gave oog balanceerende loupe, de controle van ’t driemaandsch-

62