Duczika

king der gcmeene Zweedsche punch, den revolver zoo misdadig-onzinnig gehanteerd, dat de toeschietende huishoudster, door den knal opgeschrikt, ’m bewusteloos en met ’n deerlijke, gapende wond, naast de omgevallen prullenmand vond. Vier weken lag-ie in 'n kliniek. Vier weken tobde-ie z’n hersens af, hoe ’t „ange-kommen” kon wezen — of de revolver vanzelf af was gegaan — of-ie op dat moment krankzinnig was geweest — of-ie ’t wel zelf, zélf, had gedaan... De vijfde week kwam-ie met n zwart lapje voor ’t linkeroog, dat ontoonbaar-verminkt was, onder behandeling van ’n tandarts, die dagen lang boorde, hamerde, plombeerde, om de door den kogel verbrijzelde tanden en kiezen naar beste menschelijke wetenschap te vullen en te „overbruggen” — de zesde week wandelde-ie weer in ’t zonnetje Unter den Linden, den rechtvaardigen God dankend, dat-ie r zoo uitnemend af was gekomen, dat de Engelsche goudshares 'n slordige paar procenten hooger waren en dat de officier, bevreesd voor *t onderzoek van den rechter, óók, maar beter met ’n revolver gespeeld had...

Van af dien gruwelnacht keek Semmy Lubinsky met een oog. Met ^ft zwarte, door twee zwarte bandjes om ’t hoofd gehouden lapje, de half-vernielde onderkaak, 't rosé litteeken, waar de kogel de wang doorboord had, met 't zware bovenlijf en de korte, wiegelende beentjes, was-ie nog leelijker, nog afstootender dan vroeger. En nog onbarmhartiger voor de debiteuren van ’t lompe, vet-kaftige grootboek, dat door den eenigen sterveling, dien-ie op de wereld-van-gauwdieven-en-oplichters volkomen vertrouwde, door Nathan Stief bij werd gehouden. Nathan was z’n rechterhand, z’n steun, de in b ij n a alles ingewijde. In de kliniek, met ’t verstelde hoofd de nachten doorwoelend, beurde de gedachte an Nathan m op, en als deze ’m precies op tijd de brieven en correspondentie op z’n bed bracht, drukte-ie ’m met n dankbaarheid, als-ie tegenover niemand voelde en nog minder toonde, de beenige hand.

Voor n jaar of vijf, toen-ie na n zwendel met borgtochten op 't punt was geknipt te worden, en ’t op de renbanen met verdachte reuzentips als bookmaker probeerde, 1 ette-ie in ’t gedrang n bultenaar, precies zoo gedrongen-klein als-ie zelf was, op. Met ’t gretig bijgeloof, dat ’m 't papiertje uit den waarzeg-gersautomaat in z’n versleten portefeuille dee bewaren, sloop-ie achter 't bultje aan, en in de herrie bij den totalisator, lei-ie herhaaldelijk de hand op de vergroeide ruggegraat van ’t gedrochtje.

De aanraking van ’n bult dwóng ’t geluk.

60