Duczika

gepord was geworden. Huilen dee-ie niet. Tenminste niet met tranen. Maar z’n gezicht was witter, akeliger, vreemder dan 'k 't later zag, toen ze ’m af hadden gelegd — de spieren om z’n mond werkten en de adem snoof door z’n neus, of-ie moeite had ’t niet uit te barsten. Ongerust, bang voor den gróóten man, dien ’k nog nooit zóó had gezien, zat ’k rechtop, vroeg wat ’m scheelde. Dadelijk lachte-ie, babbelde over dingen, die me interesseerden, en toen-ie in ’t donker, na ’t gas uit te hebben gedraaid, m’n hoofd in z’n handen nam, zei-ie enkel nog: „Ben ik altijd goed voor je geweest?"... „Hè, George, wat ’n vraag!", lachte ik — ’k noemde ’m, als ’n broer bij z’n voornaam. „Ik heb", zei-ie toen weer, z’n baard tegen m’n jongensgezicht: „ik heb voor jou gedaan wat ’k kón, niet?"... „Natuurlijk, George!", praatte ’k van z’n bedoeling niets snappend. „Dan is ’t in orde", zei-ie me ’n zoen gevend. In de verlichte deuropening, stond-ie nog even stil. Daar zag ’k 'm voor ’t laatst levend. „Misschien gaan we samen op reis, Erica", sprak-ie schor — ja, z’n stem was schor. „Asjeblief, George", zei ik: „asjeblief, hoor!"... „Ik was van plan alleen te gaan", zei-ie nog: „maar 'k vertrouw jou niet zonder vader en moeder onder de menschen..." — „Dat zou ik je ook erg kwalijk hebben genomen, George!", redeneerde ’k, ’t dek om m’n schouders trekkend: „waar jij gaat, ga ik mee, al loop je naar de Noorpool en van de Noord naar de Zuid!" — „Slaap lekker, Erica", zei hij toen. „Slaap lekker, George", zei ik. Kijkend naar z’n schaduw, die telkens voorbij ’t lichtgat van de deur schommelde, wachtte ’k tot ’t donker werd, en in 't donker wenschte 'k ^fm nog eens wel-te-rusten.

’t Vooruitzicht van met hèm op reis te gaan had me uit m’n gewone doen gebracht — 'k lei met m'n oogen open, had moeite ^rr niet over te beginnen, 'k Woelde van links naar rechts, trok 't dek over m'n ooren, smeet 't weer weg, luisterde onrustig.

'r Suisde iets — iets wat ’k nog nooit in de kamer gehoord had. De wind kon 't niet zijn. De wind dee anders.

„George!", riep *k: „wat is dat?"

„Wat?", vroeg-ie mat.

„Dat geluid — dat rare geluid?"

„Dat weet 'k niet", zei-ie zoo slap, of 'k 'm in z’n slaap stoorde: „dat weet 'k niet... Je ben toch niet bang?"

„Bij jóu nee, George... Wel te rusten!"

„Wel te rusten!"

't Gesuis, waaraan 'k begon te wennen, floot me in slaap.

45