Duczika

zeventiende jaar was ’k, dat zal je niet willen gelooven!, ’n bleu kereltje, 'n bibberend schippertje, jenkend om op ’n vrouwe-schoot geknuffeld te worden... ’k Snee uit als ’r gevochten werd, dorst niet toekijken als 'r ’n paard voor ’n wagen op ’t asfalt viel, sufte, droomde, sliep, nam m’n pet voor ieder af, voelde me verlegen in letterlijk alles, taxeerde m’n schoolfrik als 'n heilige en m’n vader als ’n god... ’k Was 'n jongen met 'n timiede meisjesziel — ’k was geen jongen: ’k was positief ’n meisje, ’n angstig, schuw, in elk opzicht op ’r vader drijvend meisje... Soms noemde-ie me met ’n teederheid, die me kan laten snikken, als ’k 'r an denk, Erica in plaats Erich. Soms, midden in den nacht, kwam-ie an me bed, en als ’k wakker werd, bleef-ie op den rand van ’t ledikant als ’n moedertje babbelen. We waren vader en zoon — moeder en dochter... Verroest, wat zijn dat voor belabberde sigaretten!”

Omdat de tranen ’m dwars zaten en ie ze voor den ontroerd-luisterenden Pol niet de baas wou laten zijn, smeet-ie z’n vuur-looze sigaret, die dadelijk door Büchner te grazen werd genomen, tegen den grond, en met sloome, zinnende gebaren rekte-ie ’t opsteken van 'n nieuwe.

Terwijl lag Poldi met gevouwen handen achter 't vierkant hoofd en vroeg niemendal, omdat-ie door ’t bevend-wrokkig geworstel van de anders zoo klare stem, meer dan woorden konden aandikken, begreep.

„Nou kan ’k ’t kort maken, jongen”, zette Erich, na wat ploffende rook-halen, valsch-onverschillig, op ’t poenige af, in: „...op ’n avond — nee, 't was diep in den nacht, sloop-ie op z’n kousen in m’n slaapkamer — we sliepen naast mekaar, hij in de groote, ik in de kleine kamer, en de tusschendeur stond voor de gezelligheid aan — en, en maakte me wakker, wat-ie nog nooit had gedaan. „Hindert 't je, Erica — is zoo’n souvenir, zoo’n meisjesnaam, niet iets prachtigs? — hindert ’t je, als 'k ’t gas opsteek?”, zei-ie, me over m’n voorhoofd streelend. Ik, slaapdronken, half-wakker, knikte met gesloten oogen, dat ’k 't prettig vond met ’m te boomen — je ziet, dat ’k ’t voor jaren dee! — en omdat ’t felle licht me hinderde, draaide ’k me naar de behangsel-zij van ’t bed. Hij ging op ’t voeteneind zitten, praatte geen woord. Misschien zou ’k blind van slaap en met de prettige sensatie van hèm naast me te weten, weer subiet zijn ingemaft, als *k niet door ’n geluid, dat ’k niet thuis wist te brengen, maar dat me zelfs in diè doezeling hinderde of prikkelde of opschrikte,

44