Duczika

vloekten, lachten ze — toen, of ze bang voor de buren waren of omdat de vrouw op was gestaan, werd ’t stil.

„Waarom denk jij”, vroeg Erich, geprikkeld op ’t onderwerp doorgaand: „waarom verbeeld jij je, dat Lotte èn Betty èn Duczi zoo maar een-twee-drie „verliefd” op me zijn. Nou?”

„Dat merk je als outsider vlugger op...”

„En dan? Ik verlei ze toch niet!”

„Dat niet, maar vanavond waren r minstens twee ongelukkig!” „Klets! Nonsens!”

„Als jij naar Duczika keek, keek Betty met ’n stel belabberde oogen mee, en als je met je buurvrouw gekheidjes uithaalde, was de ander dood-ongelukkig...”

,/k Wou dat 't waar was, jongen!”

„Dat 'r twéé tegelijk...?”

„Nee, dat Duczi...! 'k Probeer 'r te prikkelen door Betty te aaien — 'k vind Betty, zooals ’k je vanmiddag zei, charmant, heel charmant — maar dat schat van ’n kind, die verdomde lieve Duczi, reageert niet...! Als *k Betty om 'r middel pak, voel ’k dat ze ’r van gediend is — als *k Duczi bij ongeluk — of met opzet, wat weerlicht! — aanraak, doet ze of ze zich brandt en trekt ze zich met 'n haast terug of 'k 'n besmettelijke ziekte heb!”

„Ezel”, glimlachte Poldi, geeuwend in ’t kussen terug-leunend. „Eze!?”

„Die Duczi zou voor jou 't water ingaan!”

„Jawel! Morgen brengen! ’k Heb *r al meer dan driemaal opgewacht — 'k weet precies wanneer ze ’r afgewerkte blouses wegbrengt — en dan praten we godbeter over de krankzinnigste kul — en verdraaid dat ze me begrijpt, als ’k miniatuur-toespe-lingen maak!”

„Wat voor miniatuur...?”

„Wat voor! Wat voor! Dat hoef 'k je toch niet in kleuren en geuren te vertellen, lijkenschenner! En dat herinner je je trouwens ook later niet meer! Natuurlijk zeg *k, kan ’k bij d i e oogen geen platte dingen beweren!... Bij Betty flap *k ’r alles uit wat me voor me mond komt, en als ze ’r om lacht, scheld 'k 'r 'r huid vol — Betty durf 'k beetpakken en zoenen, en dat heb *k nog pas vanavond in 't keukentje gedaan — èn Lotte zoen ’k, waar 'r dierbare mama bij is — zóó als 'k met Duczi — wat ^fn lollige naam, hè? — zóó als 'k met haar alleen ben, wauwel *k over de lutteputtigste dingen, en als ^rk quasi-vrijpostig

40