Duczika

en onder dat makkelijk te ontleden „Ich bleib dir treu, Herz, für und für", krulde Betty's initiaal B met 'n te dikke, uit-geloopen punt.

„Wat sta jij uit te voeren?", vroeg Poldi, eindelijk klaar.

Op z’n bloote, mager-knokige voeten was-ie de kamer ingeslipt en verbaasde zich over 't nog op zijn van z'n vriend.

„Niemendal", ontweek Erich neuriënd, en met 'n zet schoof-ie de twee manchetten in mekaar.

,,’t Is ongezouten laat", klaagde Poldi, z’n wiebel-knarsend ledikant, waarin-ie met opgetrokken knieën, of met door de spijlen heen-spakende voeten moest liggen, bestappend.

,,’t Is goddelijk vróég, jongen", zei Erich, zich vadzig uitrekkend, en voor 't eerst na 't methodisch gezwijg bij 't naar huis gaan — in de plots wakkere stemming om minstens 'n paar uur te verbabbelen, begon-ie over den avond te praten: „heb je je verveeld, dat je geen woord loslaat?"

„Nee", zei Poldi, de beenen op 't luchtbed leggend: „nee, verveeld heb *k me zeker niet. Integendeel, ’k Vond de „mama" bijzonder merkwaardig — bijzonder..."

„Trouw 'r — ze is vrij, en zal je geen blauwtje laten loopen!", viel Erich uit, en bij de gedachte aan diè absurditeit, aan 't arm in arm kuieren van 't langbeenig skelet in 't overzijbed met Laurie’s mollige ruïnes, schoot-ie zoo in den lach, dat ’t ijzeren bed op de dunne pooten als de stampende, uitgeschakelde motor van 'n wachtende auto trilde en schudde.

„Wat heb ik jóu gedaan?", vroeg Poldi op z'n ouwe, droge manier: „dat je me zóó iets toewenscht?"

„Ze zegt beslist en zonder ’n séconde na te denken ja en nog eens ja!", schaterde Erich.

„Dank je — ’k stel 't liever 'n kwarteeuw uit! 'k Zou bang zijn m'n dochters 't hof te maken!"

„Alle twee?"

„Nou, tenminste één van de twee. ^rk Geloof, dat de oudste, die Duczika, n engel is, al kan je 'r na n eerste kennismaking weinig van zeggen..."

„Ze is 'n engel!", zei Erich met 'n stelligheid, waartegen niets in te brengen viel: alleen is 't vervloekt jammer, dat ze in dat nest onder moet gaan! ’k Kom r enkel voor haar — dat heb 'k je gezegd, toen we ^fr heen gingen, en dat zeg *k je nog eens!”

„Ja, ja", antwoordde Poldi, de zware handen om de knieën slaand — en 't raam, dat, boven den lap voor 't inkijken, door

38