Duczika

„Nee, Bettylief!”, riep-ie, drie, vier traptreden tegelijk grijpend: „dat doe ik vlugger!”

Halfweg de tweede verdieping, haalde-ie ze weer in en lachte hijgend:

„Tuig, wat hebben jullie met m’n manchetten uitgevoerd! Wie heeft ’r dat moois opgeschreven?”

„Niemand!”, giegelde Betty — met ’n kleur.

„Ik zeker niet”, zei Duczika.

„Wanneer gij deze letters ziet”, begon Erich ’tmet potlood op de manchet geschreven „vers” te lezen: „als ge weer henen zijt...”

„Toe, loop nou door”, viel Betty 'm in de rede, omdat ze zich voor Duczika geneerde — en omdat-ie toch wou lezen, blies ze de kaars uit.

„Wat gebeurt ’r?”, vroeg Poldi, zich aan de leuning vasthoudend en bij de donkerte geen tree meer wagend: „is de kaars uit gewaaid?”

„Ja”, lachte Erich, en in ’t duister, om ’r te dwingen ’t licht op te steken, bleef-ie op Betty’s rokslip staan.

Duczika, die vlak achter 'm kwam, lei ’r hand op z’n schouder — en voor ’t eerst sinds z’n kennismaking vrijpostig, vatte-ie die tusschen de zijne en hield ’r zoo vast — valsch en geniepig — met Betty’s vers om z’n pols en Betty’s rokslip onder z’n voeten.

Toen streek Poldi een van z’n eigen waslucifers af, en langs de aan de schelknoppen hangende broodzakken en de den morgen wachtende melkflesschen, kwamen ze op de plaats, waar de grasperkjes stoffig-groene vakken in den vroegschemer sneden, waar de ronde vuilnisemmers in ’n hoek stonden te mokken, en waar ’t rek voor de kleeden ’n norsche, lompe, loerende galg geleek.

„Tot weerziens! Slaap lekker!”, riep mama, die vierhoog uit ’t raam hing.

„Vat geen kou, Laurie — en val ’r in Jezusnaam niet uit! De menschheid heeft je te noodig!” schreeuwde Erich, de handen als ’n roeper voor den mond. Nu de buitenlucht ’m wat opknapte, moest-ie ’r, z’n „opperste genegenheid”, nog even tusschen nemen.

„Adieu! Adieu! Tot weerziens!”, lijsde Lotte, die ’t zich lekker gemaakt had en met ’r volle, bloote armen, kuischelijk door den schemer beschermd, op ’t kozijn leunde.

„Adieu!”, riep Poldi, met de parelmoeren brilleglazen omhoog loenzend.

Zwijgend, met ’t tintel'-warme, nabevende gestreel van de twee

29