Duczika

en toen nog ’ns vijf Mark — en toen we ’t de derde keer probeerden — of laat je mij alleen de kastanjes uit 't vuur halen? — had je net zoo'n vaatdoeken-kleur als ik! Als de vent niet gevallen was, zou onze outsider *t niet met 107 tegen 10 hebben gewonnen!”

„Tja,” zei Poldi zwakjes: „maar ik vond ’t beestig...” „Beestig!”, viel Erich onstuimig uit: „beestig is de heele wereld! Jij ben beestig en ik ben beestig, beestig zijn we allemaal, zonder uitzondering!”

„Dank je wel,” glimlachte mama: „je hangt vanavond wel de sjentelman uit!”

„Zijn 'r dan ongelukken gebeurd?”, vroeg Duczika, de gelatine van 'r kalfskotelet schrappend.

„Ja”, zei Poldi, z’n glas langzaam ronddraaiend: „de jockey die de favoriet beree is bij ’n sprong blijven liggen, en omdat-ie geen tijd meer had op te staan, heeft-ie drie, vier paarden op zich gekregen... 't Was 'n oogenblik 'n klomp van beesten en men-schen, dat je *r koud bij werd. Twee jockeys hebben ze met brancards weg moeten dragen. De een heeft 'n hersenschudding, de ander twee gebroken beenen... Tja, dat is onze eerste winst geweest — en de tweede keer was ’t 197 tegen 10, omdat de favoriet U lk boven op z’n jockey terecht kwam...”

„Mooier symbool van 't leven,” lachte Erich, 't vleesch uit ’n kreefteschaar peuterend: „kun je je niet bedenken: onder ’n U 1 k begraven te worden!”

„Doe me een genoegen,” zei Poldi voor ’t eerst minder bleu, en bij z'n nauwlijks bedwongen drift, leken de scherpe trekken bij z’n neus, die ’m op ’n oud mannetje deden lijken, harder en bitser te worden: „doe me ’t genoegen, en flap 'r niet zulke cynische dingen uit!”

„Wel wat weerlicht!”, kwam Erich geprikkeld los: „heb ’k de laatste weken anders dan als ’n gejaagd dier, als ’n rat in ’n val, ’n drenkeling met ’t water in z’n strot, geleefd! Zou een van de bende, die vandaag lapjes van duizend verdobbeld hebben, ’n hap minder hebben gevreten, als ’k wat tabletten sublimaat, *n portie lysol of ’n lepel cyaankali had geslikt? Tel ik mee? Tel jij mee? Telt iemand mee? Is dat niet je eigen redeneering, uur in, uur uit, om me op te vroolijken? Wat hang je dan den gevoelige uit! Is ^#r 'n principieel verschil tusschen ’t ineens doodsmakken onder 'n paardebuik, of 't langzaam kapotgemarteld worden bij je volle bewustzijn, zonder dat je ’r ook maar dat aan kan doen?”

12