Duczika

diepverontwaardigde Betty! — eet jij meer kreefte-mayonaise dan je toekomt!”

„Dat's misschien ^ft verstandigste”, merkte Poldi, die nog geen woord gesproken had, met 'n vollen mond op.

Even babbelden enkel de vorken en messen. De kanarie floot en van de binnenplaats met 'r verlichte keukenramen en 'r zware schaduw-kon toeren, zweefde 'tpraten van schijnbaar verwijderde stemmen aan.

,,’k Verwed 'r wat onder”, begon mama weer: „dat je oom je geld heeft gestuurd..."

„Nee Laurie”, antwoordde Erich, ongerust naar Betty, die zoo vreemd naar 'r bord boog of 'r wat met 'r gaande was, kijkend — zat ze zich aan te stellen, of had-ie 'r erger pijn gedaan dan-ie bedoeld had? —: „nee die gaat liever bij 'n open gaskraan slapen dan dat-ie wat af schuift! We zijn in Grünewald geweest, Poldi en ik! Gesnapt?”

„In Grünewald?”, vroeg mama, 't niet begrijpend, en omdat 'r tafelheer 't niet dee, zelf ’r glas tot over den rand bijschenkend: „wat kies je nou, Erich!”

„Ik kies,” zei-ie hoffelijk: „dat 'k eerst Poldi z’n horloge naar 'n jood heb gebracht — goddank dat 'r nog joden zijn! — en dat we toen met de twintig Mark net zoo lang bij den totalisator gezweet hebben, tot we ons horloge met woekerwinst terug hadden...”

„En met bloed,” viel Poldi 'm met ’n onprettigen glimlach in de rede.

„Met bloed?”, vroeg Duczi.

„Met bloed?”, herhaalde Lotte.

„Hebben wij daar schuld an, kankeraar!”, schold Erich: „prakkizeer je daar nog over!”

„Nou,” sprak de reus, met de glimmende brilleglazen straf in de lamp kijkend: ,,'k wil wel weten, da'k 't beroerd vind nTn horloge langs zoo’n omweg terug te krijgen... En als 'k 't had kunnen denken, had 'k 't liever niet gedaan...”

„Wel Christus nog toe!”, verdedigde zich Erich, en weer kreeg z'n stem 't felle, zekere betoog, waartegen geen van de vrouwen ooit had durven optomen: „hebben wij de stommelingen gezegd onder de paarden te raken...!”

„Nee, dat natuurlijk niet...,” haperde de ander.

„...Hou dan je mond en zanik niet!”, redeneerde Erich tegen 't zingen van den vogel in: „eerst zijn we vijf Mark kwijt geraakt

11