Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

’n licht-schuw, geel-bleek gezicht, te wee-moe van oogen, om ’t geplas van de wieglende lamp te verdragen, schuchterde-ie de alkoofkamer in.

„Jessis!” kwam Chris in verwonderingsplof los, en de koffiedik-kom beklotste ’t tafelzeil: „wat zal ons gebeuren? Is Mien uitgestapt?”

„Stuur Sien eerst weg,” praatte hij moeilijk, en z’n hoed tusschen de knieën knauwend, veegde-ie ’t zweet-geparel van den ouwelij-ken donsjes-knikker: „ik mot je spreken...”

„Is ’t ernstig?”

„Ja...”

„Sien, ga na bed...”

„Nou al, vader?”

„Doe wat ’k zeg...”

„Nou, da’s lekker!” zei Sien snibbig — en met ’n gezicht van verwensching — nóóit zag je oom, en as je ’m zag most je je roman in den steek laten! — greep ze ’t boek met de wormstekige kaft van ’t zeil met z’n gestuiptrek van half-dooie muggen en uiltjes.

„Nou — èn?” vroeg Chris, paf van verbazing om ’t onverwacht bezoek — gisteren waren ze mekaar nog as vreemden voorbij geloopen — hem z’n zorg — zoo’n kruijenier-zwager kon ’m gestolen worden! — en nou opeens, over half tien, ’n binnenstuiven, dat natuurlijk — dat rook je — op geldleenen — net as de laatste maal — uitdraaide...: „nou?... Schiet af!”

De vakken van ’t zeil met z’n rooie oogen overschichtigend, den goren zakdoek tusschen de magere vingers, mummelde de bezoeker, te kapot om z’n aanloop, de onthulling van ’t schandaal, te vinden.

„Herrie met Mienr”

„Ja.. ”

„Het ze een van d’r buien?”

„’t Is uit...”

„Uit?... Wat klets je?”

Even bleef ’t stil in de schaduwstrook naast de tafel — toen kwam ’t hortend los.

„... Ze het ’t met Janssen angeleid... Ze het me zóó gemeen bedrogen, en al zoo lang, da-’k ’r suf van ben..