Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

6

Maanden had-ie ’r zoo niet de sekuriteit dan toch ’t voorgevoel van gehad.

Maanden had-ie zich afgevraagd waarom ze ineens zoo’n plezier in d’r leven had, terwijl ze vroeger te chagrijnig dee, om ’n stap buitenshuis te verslijten.

Maanden had-ie als ’n spin in z’n net geloerd en op elk van ongewone bewegingen gelet.

Maanden had-ie ’t    in de spiezen gehad, zonder vat    op    ’r    te

krijgen — en nou ineens    — of je in ’n spiegel    keek    —    of    ’n

gordijn voor je op    werd    getrokken, zag-ie wat    duizend    tegen

een de halve wereld    vóór    ’m had gezien...

Nu voor de derde maal sloop-ie als ’n poes, bang voor ’t gekef van ’n hond, ’t herbergje naast de stalhouderij binnen, en slurpte dunne slokjes van ’t schraal-lauwe bier.

Ik zal, dacht-ie, z’n plat-gekauwde sigaar zwaar-smakkend be-zuigend, me banden niet an ’r vuil maken — ’k zal ’r zoo rauw de bons geven, dat ze ’r pret op zal kennen!

In den donkersten hoek van ’t keldertje begon-ie te schrijven, ’t fleschje inkt met ’t verdroogd-modderig sopje schuim in de eene, den kleverigen penhouder in de trillende andere hand.

De correcte, sierlijke, welgevormde grootboek- en journal-letters, die in gewone omstandigheden je voorbeeld voor den kantoor-looper en den jongsten bediende waren — om van den judas-patroon niet te spreken... — hobbelden schors en scheef, dronken en kreupel over ’t vettig velletje postpapier — maar w&t-ie neerpende was raak, snee hout, dee ’t ’m...:

Mina!

Ik wou je enkel maar zeggen, dat ik er a 11 e s van weet! Ik weet er meer van, dan jij misschien denkt! Ik weet er in één woord alles van. Jij ben zoo eene schandalige persoon, dat ik van jou ril en beef, en je vader en moeder zich in hun graf moeten omdraaien! Mij zul je niet meer onder je oogen krijgen en voor eenen patroon, die zich zoo aan mijne eer vergrepen heeft, die eenen onderschikte dusdanig gemeen behandelt, schrijf ik geen letter meer. Dit is mijn besluit. Gij hebt ons beiden