Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

Langs troebel-duistere grachtjes, tegen de zomerzwoelte in-hui-verend, de nagels in ’t handvleesch gebeten, de lippen kwaadaardig geplet, ’t hoofd vol koortsigen wrok, liep-ie de brokklige wallekanten te bestappen, raak op ’t water, angstwekkend dicht bij de rioolgaten en gouden lantaarnspeer-weerkaatsingen...

Twee-, driemaal was-ie ’r bij blijven staan, met ’n ruk van-nou-hak-’k-de-knoop-door, nou-mier-’k-’r-niet-niet-langer-over, nou-neem-’k-me-sprong — maar telkens was-ie verderop gebonjoerd, willoos, zeurderig, door-en-door slap — en met de knagend-misera-bele zekerheid, dat-ie zich verdraaid anstelde, dat geen haar an z’n grijzende slapen an den Dood, die zoo ijzingwekkend-lang duurde, dacht.

’n Dik uur had-ie geslenterd, galanterfand, gekwakkeld, geprak-kizeerd, ’n aanloop genomen, zot van haast, of-ie ergens heen móést, en dan weer drafjes ingezet om opnieuw loom en sullig den uitersten rand van den kaaimuur te bedrentelen.

Z’n kop dee zeer, woog als ’n baksteen bij ’t gewurm over de ellende en schande van de niet meer ongedaan te maken gebeurtenis.

Tweemaal was-ie ’n glas bier wezen drinken, had-ie geprobeerd ’r krant in te kijken, om den ballast te loozen, om ’r effen niét over te piekeren, om zich te bedotten dat-ie zich vergist had, dat ’t niet zoo erg was as z’n zenuwen ’t opdrongen, maar dan in ’t donker van de avondstraten, bij de domlende grachtjes en ’t paars-flets gelicht van ’n onweer, dat niet los wou komen, spookte de gruwel venijniger, scheller, ophitsender door z’n afgetobd hoofd.

’t Was om je te verdoen, om den boel kort en klein te slaan, om ’t schepsel met je twee knuisten beet te pakken, en ’r met de helft van je zuur-verdiend inboedeltje voor de buurt te kijk op de keien te zetten...