Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

30

glipte ’n pakje met ’n brief naast ’t schaaltje met de boterhammenworst, waarvan zij straks ’r portie zou krijgen.

„Asjeblief, mevrouw,” zei de dociel en met was ze de kamer weer uit.

„Van wie kan dat wezen?” praatte mevrouw verwonderd, ’n Keurig-kleine enveloppe met ’n naamcijfer en ’n lakje.

Henk hapte brokken en sopte de reepen in de kom melk om ’t vlugger te stouwen — mevrouw knipte ’r lorgnet op ’r neus, zette ’n tand van ’n vork in ’t couvert en las. Ze las tweemaal en werd rood. Toen keek ze ’r wolk-van-’n-zoon aan en las nog eens. ’t Stond ’r duidelijk, ’n Vergissing kon ’t niet zijn.

Geachte mevrouw!

Mijn kleine dochter Toopje is eergister door uw zoon Henk op een taartje getrakteerd. En gister was hij zoo vriendelijk haar een fleschje odeur te geven. Ik veroorloof mij u dat fleschje hierbij te retourneeren, daar ik niet kan aannemen, dat dergelijke dingen met uw voorkennis gebeuren. Onze kinderen zijn nog te jong, niet waar, voor zulke naïve flirtation. Het is de taak van ons ouders, een oogje in het zeil te houden. U is zeker niet boos, wanneer ik dat op mijn manier doe en u beleefd verzoek uwen kleinen zoon aan het verstand te brengen, dat mijn dochtertje nog niet den leeftijd bereikt heeft, om cadeaus van „heeren” te accepteeren.

Hoogachtend,

Mevr. Wed. van Stiens—Meerkamp.

Mevrouw leunde achterover in ’r stoel, liet ’t briefje en ’t paketje in ’r schoot zakken. Henk kruimde de bruine-suiker-mepjes van z’n bord, zonder de flauwste intuitie van ’t onweer, dat zich aan de overzij van ’t tafelblad saampakte. Nog zei mevrouw niks, maar naast de nauwelijks onderdrukte boosheid over ’t geval, den streek van ’r jongen, die nooit onwaarheid sprak of leelijke dingen uithaalde, steeg iets van prettigen trots in ’r op, iets, dat ’r chagrineerde en ’r toch in malle verheuging verwarmde, dat de prachtige aap-van-’n-jongen, de jongen met