Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

29

lijkte. Moe kreeg ’n zoen van ’n paar stevige jongenslippen — en nou-ie over ’r zat, kern-gezond, rap van verhaal, niet te verzadigen van eetlust, zich geen geduld gevend om de boterhammen behoorlijk te kauwen, groeide ’n verteedering in ’r, die ’r de narigheid met ’t meisje dee vergeten.

„En vertel nou is, Henk, van je school,” zei ze, plezierigjes van ’r kom koffie met véél melk slurpend. ’t Was ’t eenig half uur van den dag, dat ze ’m alléén voor zich had, dat-ie niet met z’n schoolwerk bezig was, of met z’n kameraden wandelde. Vroeger dorst je zoo’n eenig kind niet zonder toezicht de trap af te laten gaan — of de straat oversteken — of in de tram te laten stappen later raakte je ’t kwijt — moest je je ’r bij neerleggen ^m z’n eigen vrijheid te geven... ’t Eenige dat gebleven was, was ’t intiem-doddig twaalfuurtje, als meneer op kantoor bleef en de reus van ’n jongen met ’r uitbabbelde of-ie geen beteren vriend op de wereld had. Dan stopte ze ’m de eene pil-van-’n-boterham na de andere toe en maakte zich ongerust, als-ie door te veel snoepen onderweg — van z’n vader kreeg-ie alles gedaan — met minder gretigheid at. Vandaag schransde-ie als ’n wolf. ’t Versche biood kneep-ie tusschen de nijptangen van z’n vingers plat en dan grepen de witte tanden ’r in, dat je in je zuurste buiën moest glimlachen...

„Vertel nou is, Henk,” drong ze verliefd aan — wat-ie ’r zei kon ’r doen smelten van kneuig genoegen...

„Wat mot ik vertellen!” praatte hij met ’n te vollen mond om véél te beweren: „die van de Wiskunde heeft me gepest... Ik wist alles, maar hij kan je zoo met z’n grijze oogen ankijken, dat je d’r zenuwachtig van wordt...”

„Hahaha!” lachte de moeder: „jij en zenuwachtig...!”

En ze at ’r robusten dertienjarigen jongen, die zelfs in dit weer van z’n bloote knieën geen last had, met ’r zwemmende oogen op.

Klop-klop-klop...

„Binnen!”

Antje, nog met de zwart-paarse wallen in ’t met ’r stoffige vingertoppen gedroogd gezichtje, knikte den jongeheer vriendelijk toe — ’n kind van haar leeftijd stond ’r nader dan mefrouw in ’r meegaandste stemming — en uit ’r gekloofd-blauwe handen