Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

3i

z’n korte broek, z’n lekker-lang haar en z’n beenige bloote knieën, al naar meisjes keek... Je zou ’m zoo in je armen knuffelen, maar moest je natuurlijk kwaad houen en ’m den wind van voren geven...

„Henk..

„Ja, moe ...?”

„Gaan ’r op jullie Burgerschool ook meisjes?”

„Nee, moe ..

„Hoe ken jij dan ’n meisje Toopje...?”

Even spanden zich de pupillen van den jongen — even snoof-ie onraad. Dan z’n laatsten boterham — den zesden — en nog voelde-ie geen grond — in tweeën scheurend — ’t ging vlugger dan met ’n mes-zei-ie veilig en sterk, en met ’n mond die haast geen ruimte had voor ’n verminkt woord: „... Toopje ... Toopje ... Ken ik niet!”

„Henk,” sprak mevrouw vermanend-streng: „jij heb eergister 'n meisje op taartjes getrakteerd...”

Nou dorst-ie z’n mond niet weer opnieuw volproppen... Mefc ’n brok voor drie-happen-gelijk in z’n hand, zat-ie in houding van zich raak te moeten    verdedigen.

„Nee moe, niet op    taartjès... Zooveel    geld had    ik    niet...    Op

één...”

„En je heb ’r een van mijn flacons odeur gegeven...”

Pang. De bliksem sloeg in.

„Ja, moe,” bekende-ie dadelijk — als je bekende, werden moe en pa nooit boos: „jij had ’r zoo’n bóél en toen dacht ^!k dat je dat eene léége flesschie...”

,,’t Was niet leeg... ’t Was pas nieuw...”

„Ja, moe...”

„En je zei daarnet    dat je ’n meisje Toopje niet    kent...?”

„Ken ik ook niet,”    biechtte-ie, nu met    ’n kleur    als    ’n boei    —

want pa zou minder makkelijk wezen...: „ik ken d’r voornaam niet... ’t Was ’t kind van Stiens...”

„Jongen, jongen, wat doe je me ’n vrééselijk verdriet,” verweet mevrouw met ’n zoo onechte stem, dat Henk maar subiet z’n stukgescheurden boterham in den steek liet en z’n armen om de hals van de vrouw sloeg, die ’m nog nooit wat geweigerd had.