Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

20

wegschool achter de plooien der overgordijnen, hield ze ’t niet langer uit. ’r Kwellendste straf w^as als moeder niet sprak, niet met ’r u i t s p r a k, dingen had die ’r hinderden en voor ha&r verzweeg. Dan voelde ze zich achteraf gezet en als klein meisje behandeld... Maar dit... Dit gedoken zitten met ’t leed over ’t vreeselijke van haar en den jongen... en’tje niet ankijken, omdat ze natuurlijk tranen in ’r oogen had — had moeder ze niet om minder? — dat verdroeg ze niet... dat zweepte ’r op... dat dee ’r lippen trillen...

Met ’n dorre stem, die ’r zelf vreemd in de ooren klonk, begon ze.

„Moes...”

Geen antwoord. Enkel de witte hand met den trouwring en den vergeten zilvren vingerhoed bewoog over de pluche franje van ’t tochtkussen.

„Moessie..

„Ja, m’n kind...”, antwoordde de lieve, ouwe, alles-uit-je-halende-stem, ’n stem, die nou klonk of ze moeite had de paar woorden te spreken.

„Heeft Net ’t fleschje gevonden?”

’t Hoofd met de al-grijzende haren knikte.

„Ik heb gejokt, moe...”

Weer knikte ’t hoofd... De tranen kwamen ’r van in je oogen...

„Ik had odeur, moe... Maar toen Net ’t ineens zei, toen wou ’k niet! Toen dacht ’k... Gos, is ’t zoo erg, dat een van de meisjes van school...”

In de verstarde figuur bij ’t overzijvenster kwam ’n plotsling bewegen. Moeder’s groote oogen drongen van achter den gordijn-schemer op ’r toe.

„Van een van de meisjes van school..sprak de echo, met ’n verwijt zonder aanklacht.

„Ja, moe,” loog ze. Ze móést liegen. Op dit oogenblik, nu, terwijl Net en Trees niet binnen mochten komen en de afschuwelijke stank — Trees had gelijk — nog in ’t vertrek hing... ’t te bekennen van den jongen, de flacon, die-ie ’r zelf zoo wanhopig-verlegen in ’r hand had gestopt — ’t biechten van de paar maal, dat ze mekaar op de tram hadden ontmoet — ’t dragen van ’r schooltasch tot aan de zijstraat van ’t Gymnasium — ’t vijf-cents-