Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

21

taartje van gister — en ’t pakje van vandaag — lieve Heer, nee, néé...

,,’t Is goed, Toop,” praatte moe, langzaam-aarzelend: „ik dacht eerst, dat ’t ’n attentie van iemand Anders was... En dat zou ’k héél-akelig gevonden hebben, omdat je de vorige maand pas veertien geworden ben... Veertien, Toop... Dat is ’n leeftijd, om op ’t Gymnasium je best te doen, en nog geen leeftijd, om zonder dat je moeder ’t weet, aan dingen te denken, waaraan ’n fatsoenlijk meisje eerst veel later mag denken... Jok nooit meer... Jokken is zoo iets leelijks... Jokken kan ouwers en kinderen tot vreemden van elkaar maken... En daarmee is ’t afge-loopen, gaan we aan tafel...”

„Ja, moe,” sprak Toop bedrukt, en terwijl ’t grijze hoofd zich over ’r boog, om zich te laten afzoenen, nu *r weer vrede was, voelde ze dat ze moeder nog nooit zoo, nog nooit met zulke lippen had aangeraakt. De odeur van de Meiklokjes, de Viooltjes of wat ’t was, had ’n kring van loome, moeilijke verkilling getrokken. En zij stond’r eenzaam, traag van gedachten, houdingloos midden in.

Op den gewonen tijd, geen minuut later, zaten ze aan tafel. Trees diende op, en iederen keer, dat ze naar ’t schelletje bliefde te luisteren, en de kamer met blinde voeten doorslofte, stak ze ’r dogge-neus met kwaadaardigen opzet in de odeur-lucht, en snuffelde dan of ze ’n verkoudheid in primair stadium had opge-loopen. Dan keek Jeannette, bang voor Toop’s oogen — kon zij ’t helpen, dat ze ’t fleschje in ’t nachtkastje had zien liggen? — schichtig naar moeder, die haast niet at en de graatjes van de portie vischschotel scheen te tellen.

’t Was ’n middagmaal, verstoord, ongezellig, verkleumd. Soms ging ’t gesprek op den tast naar de teere intimiteit van zooveel keeren, bij dag- en avondlicht, maar dan hortte ’t opnieuw. De penetrante reuk van de odeur dee Net telkens prakkizeeren over ’r „verraad” en ’t lange koppen van Toop, dat ’r op zou volgen — boog moeder’s hoofd naar ’t niet leeg rakend bord — kolkte om Toop ’n gekringel van impulsies om de waarheid te zeggen en ’n aangolving van allemaal angsten om ’t niet te doen. Zoo kroop de avond. Korter dan anders bleef de jongste dochter in ’t zalig-dik boek lezen. De pret was ’r af, Om negen uur zei ze goeien-