Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

19

in den korridor, duwde ze ’t raam dicht en herlas de idiote cijfers van de Amerikaansche markt, die vader, toen-ie nog leefde, iederen avond met zooveel koortsige haast had gelezen ...

Yreeselijk... Yreeselijk,.. ’t Hielp niks — en als ’t geholpen had, zou ’t nog te laat zijn geweest... Want ’r gebeurde ineens iets verschrikkelijks .,.

Moeder kwam binnen, dee de deur achter zich dicht — en de handen op ’r rug, liep ze tot dicht bij den stoel, waarin ’r oudste dochter de beursnoteeringen las.

„Toopie...”

„Ja, moe? ..

Vluchtig of ’t wintersche zonnelicht ’r hinderde keek ze op, zag moeder’s groote, verwijtende oogen in ’n bleek-geworden gelaat — toen zocht ze weer houvast bij de schimming der dronken cijfertjes.

„Toopie — van w i e heb jij ’n fleschje odeur gekregen?..

„Ik, moe ... Gut, wat wil u toch met uw odeur?..

„Heb jij geheimen voor me, Toop? ..

„Gos, moe — ik begrijp u niet...”

„Begrijp je me niet?”

„Nee, moe ... U zegt... U denkt... Dat hoef i k toch niet... Die Net ook en die gekke Trees...”

Maar midden in ’r gebrabbel van uitvluchten en klaar-stellige aanloopjes van wegbiokkelende zinnen, bleef ze steken, omdat moe de handen van den rug trok, ’n flaconnetje in ’n doorsiepeld papiertje liet zien — en met benepen moeder-oogen naar ’t konfuus bewegen van ’r dochter keek.

’t Werd nog stiller dan met de zwijgende Trees. Moeder zette ’t fleschje in z’n verfonfaaid vloeien jurkje op den schoorsteenmantel, en zonder iets meer te vragen, verdrietig en zielig, dook ze in ’r leunstoel, starend naar ’t gedrijf der meeuwen in de fleurige lichtplassing van ’t Grachtewater. Dat stil-zitten van moeder, die altijd zoo dee als ze zorgen had of an den gestorven vader dacht, was ’n marteling. Niks was erger, niks ’n groot er verwijt dan juist dat. En omdat Jeannette, die nou al lang klaar moest zijn met ’t ophangen van de paar dingen, niet binnen kwam en Trees de tafel verder ongedekt liet en moeder’s profiel onbewegelijk