Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

i7

zingend was binnengewipt, zou *t weer ’n kleine oorlog tussclien moe en de meid geworden zijn.

„Dag Toop!” riep Jeannette, in ’r sas, omdat ze nou lekker-fijn na ’t eten tot bedtijd an één stuk ’t boek kon uitlezen, ’t heerlijk-dikke, zalig-dikke boek...: „dag Toop!... Ben je al thuis?... Ruik jij na odeur?...”

„Ik?... Ik? ...” hakkelde Toop. Ze verschoot zoo wild en onverwacht van kleur, dat ’t bloed ’r naar de oogen vlamde, ’t Was ’r of moeder, Trees en Net *r tegelijk bij ’t woord odeur aankeken, en terwijl ze in zot-verdedigend gebaar de handen naar den neus bracht, om dadelijk en sterk-van-argument te betoogen, dat zij het niet was, buitelden de rappe zenuw-gedachten door ’r plots kleiner aanvoelend hoofd — dat ’t pakje met ’t fijne stop-fleschje ’r den zoet-penetranten geur mee had gegeven — dat ’t flaconnetje misschien opengegaan was — dat ’t in de la van ’t nachtkastje misschien, misschien leeg liep, dat, dat, dat... ’t Ver-klitte alles in de ’r omlaaiende warmte, die ’r hulpeloos rood maakte, ’t dee ’r zoo opvallend en onecht tegen ’t verbaasdkijkend zusje opstuiven, dat ze nu heusch ’t centrum van aandacht werd en moeder de kous met den maasbal in ’r schoot liet zakken, ontrust door ’t onlief gedoe van ’r oudste meisje.

„Gut, schaap van ’n kind — odeur — odeur — wat klets je toch!... Ik odeur?... Hoe mot i k an odeur kommen!... Smijt jij je mantel en je hoed liever niet op ’t bed, as moe je al zoo dikkels verzocht heeft!... As je ’t maar zelf opruimt 1... Ik steek ’r geen hand an uit!...”

„Wat is ’r?... Wat doe je prikkelbaar...” praatte moe, in groeienden verwonderingstoon: ... ze legt je toch niets in den weg, Toopje, als ze zegt dat ’t hier naar odeur ruikt?... Dat heb ik straks ook gemeend...”

„Goed!” kwam Toop vinnig los: „...goed, best — dan ruikt ’t na odeur... Maar dan hoef i k ’r toch niet naar te ruiken... Ruik jij wat, Trees?...”

Even smeet de meid ’n mes neer of ze wou zeggen, dat zij niks met ’t gemier te maken had — dan, zich als ’n poedel achter ’t haardvuur lekker in ’t land van herrie en klein getwist thuis voelend, zette ze de donkere gaten van ’r dogge-neus op hoorbare