Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

10

mee, en omdat ze tien jaar jonger lijkt, maakt ze afspraakies met ’n kerel van wie ik leef...”

,,’k Mot zeggen,” arbieterde Christiaan, zonder ’r lang over na te denken: „dat ’t schunnig is... Had ’k niet achter ’r gezocht... En wat ’r in die brief staat, is zwart op wit — en min, min!... Daar mot je ’n stokkie voor steken!... Mag-ie je niet laten anleunen!”

„Zal ’k ook niet... ’t Is uit — uit!”

Tot over twaalf, was-ie bij Christiaan blijven plakken — bij drie kommen koffie.

Bij half één, afgetakeld, ontredderd, duizelig van moeheid, met ’n maag van streek door ’t bier en ’t koffiedik, zaligblij, dat ’t licht in de huiskamer niet meer brandde — en met den in 't keldertje geschreven brief nog ongerept in z’n binnenzak — je dee beter ’r ’n nacht over te slapen en je doodkalm, niet door je zenuwen opgevreten — te bedenken — om half een, op z’n sokken, om ’r niet wakker te maken, sloop-ie de voorkamer met de vogelkooi en de bloempotten in.

Ze sliep met d’r schuldig geweten als ’n marmot, of hield zich maar zoo.

Op de tafel, onder de smeulende lamp, stond z’n bord van eiken avond — met z’n boterham met snijkoek van eiken avond en z’n boterham met geraspte kaas van eiken avond. En de krant lag ’r, als eiken avond. En ’t glas melk — omdat-ie niks anders dronk — wachtte als eiken avond. En de wekker tikte als eiken avond. En de door de opgedraaide lamp opgeschrikte kanarie zei: „Piet!” als eiken avond. En toen-ie, in bed gestapt, van overspanning lei te woelen, en moeite had ’r niet wakker te schreeuwen, om ’r met de dracht van z’n verwijten af te maken, snurkte ze als eiken avond.

Ze was door de wol geverfd.

Ze dróómde misschien van den judas, dien ze morgen bij zich besteld had, voor wien ze de deur zou laten anstaan, om ’m niet door de buren te laten bekijken...

Ezel als-ie in z’n huwelijksche jaren geweest was, had-ie ’r,