Drie tooneelstukjes: Puntje, Het antwoord, De onbekende

30

de koop toe kommen. Dat had je in Rotterdam motten zien, toen de bootwerkers staakten. De Maas lag vol met.... met . . . hoe noemen ze die schepen ook weer? . . . Van die schepen met ’n ijzeren bast?. . . Pantserschepen. . . Toen ben ik met vader an boord wezen kijken ... Nou moeder dat zijn me schee-pies... En as d’r geen staking is krijg je ze niet te zien, leggen ze te roesten.

Hein (droog). Zeg ’t maar niet te hard waar onze burgemeester bij is. Anders leit-ie zoo’n ding in de sloot achter de fabriek . . .

Marie. Hahahaaaa! Stel je zoo’n oorlogsschip voor in die moddersloot! Hahahaaaa!

Moeder. Lach toch zoo druk niet! Jullie maakt me bang met je onverschilligheid . . .

Marie. Jezis, moeder, je wil ’n ouwe vrouw van me maken! Bart en ik zjjn nog geen drie maanden getrouwd! Wat wil je tocli van me? Als ik effen lach, trek je ’n zuur gezicht!

Hein. Welbeschouwd het ze gelijk. Nou de kogel eenmaal door de kerk is, motten we ’r ons maar in schikken.

Marie. Hoor hém! Nou z’n maag vol is met wagensmeer en azijn, wordt-ie weer ’n mènsch. Zóó had jü nou ’n half uur gelejen motten spreken (Buiten

■ gejoel en geschreeuw. Marie knielt vlug bij het raam) ’n Troep volk van Hijmering die naar huis gaat. Wacht daar heb je de lange. Lange! Hé, lange! Langèèèè!

Een stem Wat mot je ?

Marie. Nee jou mot ik niet hebben. De lange — diè daar. Lange, wéten jullie al de uitslag? Versta je me niet? Is d’r antwoord al bekend, d’r antwoord?

(Op hetzelfde oogenblik weerklinkt in de verte een geweersalvo, luid gegil en gehuil — daarna een tweede salvo. Doodsche stilte. Marie schrikt bevend terug van het raam Moeder is opgestaan, suft zonder eenige beweging; Hein en Johan luisteren ontzet. Een lang zwijgen.)

Hein. Godverdomme ze schieten!

Johan .    .    . Ze schieten . .    . Wat gebeurt’r in de straat? Hoor je me niet? . . .

Hou dan niet allemaal je mond! Kijk dan uit ’t raam ! . . . Marie! . . . Marie!

Marie. O, ik durf niet ... Ik durf niet . . . ’t Is zoo stil . . .

Hein. (vliegt op, bukt uit het raam) . . . Niks! Niks! Ze hollen naar de kant van de fabriek. Godverdomme, as ze geschoten hebben ! . . As ze an me kammerade kommen, waag ’k ’r tien jaar an . . .

Marie. O! O! En Bart die niet thuis is . . .

Hein. Hou je mond! Maak moeder niet meer van streek! . . . Scheelt je wat moeder?

Moeder (suffig). Wat? ... Of me wat? . . . Nee hoor . . . Nee . . .

Marie. Ik ga kijken . . .

Hein. Je blijft hier.

Marie. En ik ga ... . (Buiten opnieuw gefluit, geraas en een salvo, gevolgd door een stilte. Geen der luisterenden beweegt.)

Johan. Kun je dan niks zien? (een stilte) .... Geef dan toch antwoord jullie drie! jullie drie! (een stilte) . . . Geef dan antwoord!

Marie (snikkend) O! O! Wat is dat akelig! . . . Wat is dat erg! . . . Als ’r maar niemand gewond is!