Droomkoninkje

was voor het standje bij zo’n morsboel in het drijvende keukentje.

Het eerste wat hij deed was de dweil uit het gootsteenkastje halen en met snikkerige kreuntj es, niet goed wetend hoe hij zijn gebrande voet moest bewegen, sopte hij de plek en de lekstraaltjes in de emmer, tot het haast droog werd en je alleen nog maar de donkere moet in de planken en de keukenmat zag.

Het kruikje stopte hij in het wollen zakje, legde het boven het dekentje in de wieg en de trappen opstrompelend, zocht hij op zolder de weggetrapte toffels. Toen, dodelijk-wit, met blauwe kringetjes onder de ogen en het klamme zweet op zijn voorhoofdje door het weeë getrek van zijn voet in de te klein gewordten pantoffel, ging hij weer bij het wiegje zitten en toen moeder en vader bedrukt thuiskwamen - het was bij de Rechter-commissaris geen mals verhoor geweest, want in ieder geval had vader koperdraad van de fabriek voor zijn radiotoestel gebruikt - begon hij opzettelijk hardop een verhaaltje uit een prentenboek op te zeggen, om ze niks van zijn ongehoorzaamheid met de lucifers, het gas en de ketel te laten merken .

‘Is er niks geweest, grote schat?’ vroeg moeder, blij dat alles in orde was — ze had geen rustig ogenblik gehad bij de gedachte aan de twee kinderen alleen thuis.

‘Ja moeder, drie heren’, praatte hij moeilijk, omdat de zere voet van zijn been weg scheen te knagen.

‘Drie heren, voor wat?’

‘Weet ik niet moe.’

‘Grote god, kind, wat heb je? Voel je je niet goed?’ vroeg ze, schrikkend bij het mager, geelbleek, vertrokken gezichtje.

‘Ik heb niks,’ trachtte hij te glimlachen, maar als ze hem niet opgevangen had zou hij zo van de stoel op de grond zijn gegleden.

‘Man! Man!’ gilde moeder.

En nu kwam vader, die het grote papier had gevonden en haast net zo bleek als het jongetje zag, er ook bij. En vloekte als een ketter.

68