Droomkoninkje

kou waren.

‘Als je niet dadelijk opendoet, aap van een jongen,’ zei de wolf, ‘haal ik een smid en laat ik de deur opensteken. Zeg dat aan je moeder.’

‘Moeder is niet thuis,’ praatte hij huilerig en om er van af te wezen behinkte hij op zijn sokken de trap, deed de slaapkamerdeur achter zich op slot en hurkte weer in de leunstoel naast de wieg van de zuigeling. Maar de schel ging bezeten tekeer, aan een stuk door. Die rammelde, mokerde, ratelde, als hij het nog nooit in zijn hersens gekregen had. Rinkedeking! Rinkedeking! Nog krimme-neler dan wanneer de meneer van de zijden gordijnen ’s nachts zo laat thuiskwam dat zijn vrouw de knippen op de deur had gedaan en hem voor schandaal voor de hele buurt buiten liet schildwachten. Rinkedekink! Als vader er was, zouden ze niet het lef hebben beldeurtje te spelen. Die zou ze met hun drieën en met nog wel meer erbij, van de vlakte slaan. Rinkededink! Koude rillingen kreeg hij er van over zijn rug en straks maakten ze zusje ook nog wakker. Eerst dacht hij erover in moeders bed onder de dekens te kruipen, maar dan ineens kreeg hij de inval om het raam op te schuiven en ze nog eens op veilige afstand te zeggen dat ze terug moesten komen. ‘Schei je d’r uit met je trekken aan de bel!’ schreeuwde hij omlaag en nu loosde hij eindelijk ook de prop: ‘Als me vader komt, slaat ie je op je falie!

‘Doe maar rustig open, jongen’, zei toen een agent met witte handschoenen aan. ‘Ze zullen je niks doen.’

Nou moest het. Als een smeris het zei, moest het. Anders trok hij zijn handschoenen uit en ging je in de paternosters mee naar het bureau.

Trillend van angst, hakkelde hij de trap af en zo toen de deur openkierde, kwamen ze er in, alle drie, de wolf het eerst, toen de lange met de pijp, toen de derde, die tenminste zo fatsoenlijk was zijn voeten te vegen. Ze Hepen naar de huiskamer en de een ging zitten in moeders stoel en die zei enkel maar: schrijf op, Jansen - een hangklok - een kast - een tafel - zes stoelen - een tapijt, twee bij drie - een kinderstoel. En toen keken ze in de slaapkamer en toen zei de kleine nog eens: ‘schrijf op Jansen - een ledikant - een kast - een tafel - vier stoelen - een wieg.’

66